7 Онынъ куньлеринде инсафлы онъаджакъ, ай ёкъ олгъандже, аманлыкъ чокълашаджакъ.
Тек О, меним къаям, къуртулышым, Одыр меним къалем, энди мен ич тепренмем.
Яткъанымда Сени акъылдан чыкъармайым, геджелери Сени тюшюнем.
Къанатларынъ кольгесинде къуванаджагъым, чюнки Сен манъа ярдымджы олдынъ.
Джаным Санъа япышты, Сенинъ онъ къолунъ мени къатты тута.
Мына, мен ве РАББИ манъа берген балалардыр. Биз – Сион дагъында яшагъан Ордулар РАББИсинден Исраильге берильген аляметлер ве бельгилермиз.
– Я РАББИ! Сен меним кучюмсинъ, беля куню мени къорчалайсынъ ве сакълайсынъ. Дюньянынъ кенарларындан Санъа халкълар келип: «Деделеримиз бизге къалдыргъанлары – ялынъыз яланлар, бош шейлер ве файдасыз путлар, – дейджеклер.
РАББИнинъ Мелеги тенбиелеп, Ехошуагъа бойле деди: – Ордуларнынъ РАББИси бойле дей:
Эй, баш руханий Ехошуа, сен ве огюнъдеки, мында олгъанлары яхшы бельги олгъан аркъадашлар, динъленъиз! Бакъынъыз, Мен «Пытакъ» къулумны алып кетирем.
Симеон оларгъа яхшылыкъ тиледи ве Исанынъ анасы Мерьемге: – Мына бу ерде яткъан бала ичюн Исраильде чокълары йыкъыладжакъ, чокълары исе тураджакълар. О, Алланынъ алямети олып, Онъа къаршы адамлар баш котереджеклер.
Руханийлер, Пётр ве Юханнынъ джесаретини корип, олар окъумагъан, адий адамлар олгъаныны билип, пек тааджиплендилер. Сонъ оларнынъ Исанен олгъанларыны анъладылар.
Фикиримдже, Алла бизни, эльчилерни, энъ сонъки сырагъа къойып, олюм джезасына укюм этильгенлерни киби, ёллады. Бизни мелеклер, адамлар ве бутюн дюнья сейир эте.