20 Шунынънен, Йишай огълу Давутнынъ дувалары битти.
РАББИ даа бойле дей: Мен санъа озь эвинъден белялар тюшюририм, апайларынъны козьлеринъ огюнде алып, санъа якъын олгъан адамгъа берерим. О, апайларынънен купе-куньдюз юкълайджакъ.
Сенинъ Рухунъдан къайда кетмек мумкюним? Сенинъ огюнъден къайда къачып олурым?
Оларнынъ юрегини ягъ баскъан, агъызлары къопайып макътаналар.
Юрегим такъаттан кесильди, ернинъ четинден Сени чагъырам. Мен чыкъып оламагъан къаягъа мени алып чыкъ!
Сенинъ чадырынъда эбедиен яшайым, къанатларынъ кольгесинде хавфсызлыкъ тапайым. Сэла
Меним дувамны эшит, я РАББИ, ялваргъан сесиме къулакъ ас!
Акъикъатен РАББИ улудыр! О, чокъ макътавларгъа ляйыкъ! Бутюн аллалардан зияде Ондан къоркъмакъ керек!
Сенинъ олюлеринъ тириледжек, ольген беденлер тураджакъ. Топракъта яткъанлар, уянынъыз, къуванчнен къычырынъыз! Чыкъ откъа тюшкени дайын, Сенинъ мераметинъ олю рухларнынъ мемлекетине энеджек.
Иште, буюк аджджылыкъ меним ичюн хайырлы олды. Сен джанымны олюм чукъурындан къуртардынъ, эписи гуналарымны четке ташлап аттынъ.
Сувлар мени бус-бутюн къаплады, буюк теренлик чекип алды, башымны ешиль денъиз отлары сарды.
Саат учьте Иса къатты сеснен: – Элои, Элои, лема савахтани? – деп къычырды. Бу сёзлернинъ терджимеси: «Аллам, Аллам! Сен не ичюн Мени къалдырып кеттинъ?» – демектир.
Лякин Алла олюм зынджырларыны узип, Оны тирильтти, чюнки олюм Оны тутып оламаз эди.
Энди «котерильди» сёзю нени бильдире? О, Месих эвель ернинъ алчакъ ерлерине тюшкенини бильдире.
– Эфендим, буны сен билесинъ, – дедим мен. О, манъа шойле деди: – Булар – буюк белядан кечип кельгенлер. Олар озь урбаларыны Къозунынъ къанынен ювдылар, ве олар беяз олдылар.
Сен, РАББИ, эм джан бересинъ, эм джан аласынъ, адамларны о бир дюньягъа тюшюресинъ ве коклерге котересинъ.
