12 Алла адалетли суд эте. О, эр кунь адамларны къатты соравгъа чеке.
Олмайджакъ шей! Сен ойле япмазсынъ! Ярамай адамларнен берабер инсафлы адамларны ёкъ этмезсинъ. Эм ярамай, эм инсафлы адамнынъ такъдири бир олмаз. Сенден оладжакъ шей дегиль! Бутюн ер юзюнинъ Къадысы адалетсизлик япармы? – деди.
Амма Сен афу этесинъ, шу себептен Сенден къоркъарлар.
Къулунънынъ джаныны къувандыр, чюнки Санъа, я Рабби, джаным ынтыла.
Сен суд этип, меним давамны чездинъ, тахткъа отурдынъ, адалетли суд эттинъ.
О куню РАББИ агъыр, буюк ве къавий къылычынен ливьятанны – къачкъан йыланны ураджакъ, ливьятанны – бургъучлангъан йыланны джезалайджакъ, денъиз аждерханы ольдюреджек.
– Къылычым кокте тойгъандже ичти, энди де Эдомгъа тюшеджек, ёкъ этиледжек халкъны джезалайджакъ, – дей РАББИ.
Шунынъ ичюн, эй, Исраиль халкъы, Мен сизлерни суд этеджегим, эр биринъизни япкъан ишинъизге коре суд этеджегим, – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Тёвбе этинъиз! Къабаатларынъыз сизни ёлдан урмасынлар деп, эписи акъсызлыкъларынъыздан вазгечинъиз.
Башкъаларнынъ козю огюнде бу фал ялан корюнеджек. Олар ант эткен эди, амма сонъра хаинлик эттилер. Шуны акъылда туткъанда, о, оларны запт этмеге къарар этеджек.
Оларгъа шойле джевап бер: «Озюмнен ант этем, – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Мен гунакярнынъ олюмини истемейим, амма онынъ ярамай ёлларындан къайтып, яшайджагъыны истейим. Къайтыныз! Озь яман ёлларынъыздан къайтынъыз! Исраиль халкъы, сиз ольмек керексинъизми?»
Шимди тереклернинъ тамырлары янында балта азыр ята. Яхшы мейва бермеген эр бир терекни кесип, атешке ташларлар.
Бунынънен, гуналарынъыз багъышланмасы ичюн тёвбе этинъиз ве Алланынъ ёлуна къайтынъыз.
парылдагъан къылычымны къайрарым, суд этип, къолум оны тутар, душманларымнынъ акътыманыны алырым, Мени кореджек козьлери олмагъанларны джезаларым.