4 Мен фигъан котерип, болдурдым, тамагъым къуруп къалды. Алланы беклей-беклей, козьлерим зайыфлашты.
Мукъаддес Адынен макътанынъыз, РАББИни къыдыргъанларнынъ юреги къувансын!
Эр адымда мени сарып алып, мени ерге урмакъ ичюн, козьлерини манъа тиктилер.
РАББИден къоркъмакъ – темиз ве эбедийдир, РАББИнинъ къарарлары керчек ве бутюнлей догърудыр.
Сонъ Санъа ишангъанлар эписи къувансынлар, даима севинчнен къычырсынлар! Оларны Озюнъ къорчалайджакъсынъ, Адынъны севгенлер Сен ичюн шенъленеджеклер!
Эй, Алла, бизге мерамет эт, эм де разылыкъ бер! Сенинъ юзюнъ бизни ярыкълатсын! Сэла
Эй, Алла, халкълар Сени макътасын, бутюн халкълар Сени макътасынлар!
Инсафлылар исе къувансын, Алланынъ огюнде севинсинлер, къуванч иле шенъленсинлер олар!
Тынч адамлар буны корип къуванаджакълар. Эй, Алланы къыдыргъанлар, сизинъ юреклеринъизге кене джан кирсин!
– Мен – бу Мендирим, – деди Алла Мусагъа. – Исраиль огъулларына бойле деп айт: «Мени сизге “Мен Барым” деп адландырылгъан ёллады».
Мен Ибраимге, Исхакъкъа, Якъупкъа «Къудретли Алла» Адымнен келе эдим, лякин «РАББИ» деген Адымнен оларгъа ачылмадым, – деди.
Мен сизни Ибраимге, Исхакъкъа ве Якъупкъа бермеге емин эткен топракъкъа кирсетирим ве оны мулькюнъиз этип, сизге берерим. Мен – РАББИм».
Инсафлы адамларнынъ умюти – къуванчтыр, яман адамларнынъ беклегенлери исе харап олур.
Мысыр акъкъында пейгъамберлик. Иште, РАББИ енгиль булуткъа отурып, Мысыргъа келе! Мысырнынъ путлары Онынъ юзюнден къалтырай, мысырлыларнынъ юреги къопып кете.
– Раббининъ ёлуны азырланъыз, бакъымсыз ерлерде Алламыз кечеджек ёлны тюм-тюз этинъиз! – деп къычыра сахрада бир сес.
Кечинъиз, араба къапуларындан кечинъиз, халкънынъ ёлуны ачынъыз! Джыйыштырынъыз, темизленъиз, ёлны тегизленъиз, ташларыны джыйынъыз, халкълар ичюн байракъны котеринъиз!
Ешуруннынъ Алласына ошагъан ёкъ! О, коклер устюнден санъа ярдымгъа Озь Шуретинде булутлар устюнде келе.