4 Инсафлылар исе къувансын, Алланынъ огюнде севинсинлер, къуванч иле шенъленсинлер олар!
Олмайджакъ шей! Сен ойле япмазсынъ! Ярамай адамларнен берабер инсафлы адамларны ёкъ этмезсинъ. Эм ярамай, эм инсафлы адамнынъ такъдири бир олмаз. Сенден оладжакъ шей дегиль! Бутюн ер юзюнинъ Къадысы адалетсизлик япармы? – деди.
Менден истеп сорасанъ, Мен Сени халкъларнынъ саиби япаджагъым, бутюн ер юзюни санъа береджегим, ве о, Сенинъ барлыгъынъ олур.
Олар бир юрек олып, Санъа къаршы анълашма тиздилер.
РАББИ эбедиен падишалыкъ этер, суд этмек ичюн, О, тахтыны ерлештирди.
Эй, РАББИни севгенлер, яманлыкътан нефретленинъиз! Озь азизлерининъ джаныны О, сакълай, ярамайларнынъ къолундан оларны къуртара.
Алламыз олгъан РАББИни юксельтинъиз, азиз дагъында Онъа ибадет этинъиз, чюнки Алламыз олгъан РАББИ мукъаддестир!
– Эй, догъып оламагъан, баласыз къадын, къуван! Багъыр, къуванчнен къычыр, эй, догъып азап чекмеген! Къысыр къадыннынъ балалары акъайы олгъан къадыннынъ балаларындан чокътыр! – дей РАББИ.
Мына, Мен оны халкъларгъа шаат эттим, миллетлерге буюргъан ёлбашчы яптым.
Чокътан-чокъ девелер, Мидьяндан ве Эфадан боталар топрагъынъны толдураджакъ. Шевадаки бутюн халкъ санъа келеджек, алтын ве къокъулы майны кетиреджек, РАББИге макътав йырларыны йырлайджакълар.
Озю къойгъан адамнен О, дюньяны адалетли суд этмек ичюн бир кунни тайин этти. Бу адамны олюлерден тирильтип, эр кеске шаатлыкъ этти, – деди.
Мына, сен тёвбе этмейип, инат олатурсанъ, озюнъе дешетли джеза азырлайсынъ. Алла адалетнен бу дюньяны суд эткенде, бу джеза Алланынъ гъазабы куню санъа келеджек.
чюнки бойле язылгъан: «Эй, догъып оламагъан, баласыз къадын, къуван! Багъыр, къуванчнен къычыр, эй, догъып азап чекмеген! Къысыр къадыннынъ балалары акъайы олгъан къадыннынъ балаларындан чокътыр!»
Эй, халкълар! Алланынъ халкъынен берабер къуванынъыз! О, къулларынынъ къаны ичюн акътыманыны ве Озь душманларынынъ интикъамыны алыр, Озь топрагъы ве халкъы ичюн одеме этер.