1 Баш чалгъыджы ичюн. Телли чалгъы алетлеринде. Зебур. Йыр.
Бойле этип, бутюн Исраиль къуванчнен къычырышып, бору, боразан, янъгъырагъан зиллер, арфа ве сантыр чалып, РАББИнинъ Васиет Сандыгъыны алып келе эди.
Севги ве адалетинъ акъкъында йырлайджагъым, Санъа чалгъы чаладжагъым, я РАББИ!
Эр бир джан РАББИни макътасын! Эльхамдюлилля!
Тынч адамлар буны корип къуванаджакълар. Эй, Алланы къыдыргъанлар, сизинъ юреклеринъизге кене джан кирсин!
Алла, аллаларнынъ топлашувында турып, аллалар арасында къарар чыкъара.
РАББИ – Падишадыр! Ер юзю къувансын, чокъ адалар севинсин!
Падиша къудретлидир, О, адалет севе! Сен догърулыкъны къургъансынъ, Якъупнынъ союна адалет ве акъикъатны косьтергенсинъ.
Дюньянынъ четинден тюркюни эшитемиз: «Догъру Олгъангъа шан-шурет!» Амма мен: «Ах, башыма беля, башыма беля! Вай-вай-вай! Имансызлар имансыз ишлер япалар! Имансызлыкъ эткенлер имансыз ишлер этелер!» – дедим.