2 Эй, Алла, меним фигъанымны эшит, дувама дикъкъат эт!
Ер юзю тепренип титреди, коклернинъ темеллери титреп, еринден къыбырдады, чюнки О, ачувланды.
Бир къач вакъыт кечкен сонъ, Давут фелестинлилерни енъди, оларны бойсундырды ве оларнынъ къолларындан Метег-Хаамманы тартып алды.
Церуя огълу Авишай Туз вадийинде 18 000 эдомлыны ольдюрди.
Сонъ Давут Цова падишасы Хададезерни Хаматта енъди. О заман Хададезер Фират дерьясы боюндаки укюмдарлыгъыны пекитмек ичюн кете эди.
Арамлылар Дамаск шеэринден Цова падишасы Хададезерге ярдымгъа кельдилер, лякин Давут арамлыларнынъ 22 000 аскерини ольдюрди.
ве о вакъыт Меним Адымнен адлангъан Меним халкъым боюн эгсе, дувалар этсе ве Мени къыдырсалар, эгер озь яман ёлларындан вазгечселер, Мен оларны коклерден эшитирим, гуналарыны багъышларым ве оларнынъ топрагъыны тедавийлерим.
О, эм яралар, эм яраларны сарар. Урса биле, къоллары шифа берер.
Дюньяны сарсытыр, темеллерини титретир.
Башларына ягъмур ерине бурчакъ ягъдырды, топракъларына куйдюрген атеш ёллады.
Эй, джаным, раатлыкъ ерине бир даа къайт, чюнки РАББИ санъа эйилик япты!
Онынъ чыкъкъан ери – кокнинъ четиндедир, ёлу исе башкъа четине бара, сыджагъындан ич бир шей сакъланмаз.
РАББИ! Аллаларнынъ арасында Сен дайын ким бар? Мукъаддесликнен улу олгъан, макътавларгъа даима ляйыкъ олгъан, аджайип шейлер япкъан Сен дайын ким бар?
Ай, кунеш киби, ярыкъ береджек, кунеш исе еди къат кучьлю, еди куннинъ ярыгъы киби, нур сачаджакъ. О куню РАББИ халкъынынъ яраларыны сараджакъ, агъыр яраланувларыны тедавийлейджек.
Шунынъ ичюн РАББИнинъ гъазабы халкъына къаршы алевленди, Озь къолуны узатып, О, оларны урды. Дагълар титреди, олюлер, чёплюк киби, сокъакъларны толдурды. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.
Дамаск шеэри – Арамнынъ баш шеэри, Дамаскнынъ башы исе – Рецин. Алтмыш беш йыл кечкен сонъ, Эфраим деген халкъ ер юзюнде олмайджакъ.
Амма РАББИ-Тааля – акъикъаттыр! О, Тири Алла ве эбедий Падишадыр! Ер юзю гъазабындан титрей, халкълар ачувына даянып оламай.
Оларгъа бойле хабер эт: – Козьлерим гедже-куньдюз, токътамаздан козьяш тёксюн; халкъымнынъ къызыны чокъ урдылар, ве о йыкъылды, пек агъыр яраланды.
Мен санъа шифа берерим, яраларынъны яхшы этерим, – дей РАББИ. – Санъа «ред этильген, кимсе сорамагъан-арамагъан Сиондыр», – дей эдилер.
Дагъларгъа бакътым, иште, тепренелер, бутюн байырлар къалтырайлар.
Моавнынъ эписи дамларында ве эписи сокъакъларында тек агълав эшитиле. Бегенмеген савутны киби, Мен Моавны къырдым, – дей РАББИ.
Эй, Ерусалим къызы! Санъа не айтайым? Сени неге ошатайым? Эй, Сион къызы! Сени неге бенъзетейим? Гонълюнъни насыл этип алайым? Яранъ денъиз къадар балабандыр, сени ким яхшы этип олур?
– Гъайып олгъанны къыдырып тападжагъым, адашкъанны арткъа къайтараджагъым, яралынынъ ярасыны багълайджагъым, хастаны тедавийлейджегим, амма семиз къавгъаджы союны ёкъ этеджегим. Оларны адалетли бакъаджагъым.
Беля вакътында олар Менден ярдым сорайджакъ ве: «Айдынъыз, РАББИмизге къайтайыкъ! О, хасталыкъ берди – О да тедавийлер, О, урды – О да яраларымызны сарар, – дейджек.
Шунынъ ичюн ер юзю сарсылмайджакъмы? Устюнде яшагъан эр кес агъламазмы? Бутюн ер, Нил дерьясы киби, котериледжек, Мысыр дерьясы киби къабарып, ашагъы тюшюджек.
Сени корьгенде, дагълар къалтырады, коклерден ягъмурлар ягъды. Буюк теренлик окюрди, тюпсюзлик къолларыны котерди.
Шу ань Алла Сарайындаки перде тёпеден ашагъадже йыртылып, экиге болюнди. Ер титреди, къаялар ярылды.