7 Инълей-инълей мен ёрулдым. Эр гедже агълагъаным ичюн, тёшегим сым-сылакъ, козьяшларым тёшегимни сылата.
– Я РАББИ! Мен Сенинъ огюнъде насыл садыкълыкънен ве бутюн юрегимнен Санъа берилип юргенимни эсле. Сенинъ огюнъде яхшылыкъ яптым, – деп, аджджы агълап башлады.
Къасеветлерден козьлерим бунарланды, къолларым-аякъларым азып кетти.
Джанымнынъ айлары бири-бири артындан бошуна кетелер, геджелери де къаарь-къасеветте кечелер.
Онъа янъы бир йыр йырланъыз, Онъа къычырып, усталыкънен йырланъыз!
Индемедим, агъзымны ачмадым, чюнки бу Сенинъ ишинъдир.
Манъа: «Аха, аха!» – дегенлер озь масхаралыгъындан утанып, арткъа чекильсинлер!
Я РАББИ, Ордуларнынъ Алласы! Сен киби къудретли кимдир, я РАББИ? Акъикъатынъ бутюн этрафынъны сарды!
Сен: «Вай-вай-вай, башыма беля! РАББИ агърыма къасевет къошты, ах чекип, такъаттан кесильдим, раатлыкъ тапамайым!» – дединъ.
Шунынъ ичюн юреклеримиз сызлай, козьлеримиз бунарланды.