3 Аджы мени, я РАББИ, меним кучь-къуветим ёкъ. Мени тедавийле, я РАББИ, кемиклерим къоркъудан титрей.
Энди, я Рабби, мен нени беклейим? Сендедир меним умютим!
Эй, джаным, не ичюн бойле тюшкюнсинъ? Не ичюн ичимде сыкъыласынъ? Аллагъа умют багъла! Мен Онъа даа шукюр этеджегим; О, меним Къуртарыджым ве Аллам!
Олар Аллагъа умют багъласынлар, Алла яраткъан шейлерни унутмасынлар, Онынъ эмирлерини беджерсинлер.
Манъа мерамет эт, я РАББИ, мени кореджек козю олмагъанлар мени азаплагъанына бакъ! Сен мени олюм къапусындан къуртарасынъ!
Арслан баласы ве зеэрли йыланларнынъ устюнден басып кечерсинъ, арслан ве аждерханы эзип ташларсынъ.
Динълемезден джевап бермек – акъылсызлыкъ ве масхаралыкътыр!
Шифа бер манъа, РАББИ, о заман яхшы олурым! Къуртар мени, ве мен къуртулырым! Мен Сеннен макътанам!
О, янында олгъан адамларгъа: – Джаным сыкъылып, олю гъамынен тола. Мында къалынъыз ве Меннен берабер козь-къулакъ олунъыз, – деди.
– Аджеба Алла да Озю сайлагъан ве Онъа гедже-куньдюз ялварып отургъанларны къорчаламазмы? Оларны чокъ беклеттиреджекми?
Энди юрегим сызлай. Мен не айтсам экен? «Эй, Баба, Мени бу сааттен къуртар», – дейимми? Лякин Мен шу саат ичюн кельдим.