1 Баш чалгъыджы ичюн. Телли чалгъы алетлеринде. Давутнынъ маскили.
шойле деди: – Я РАББИ, бабаларымызнынъ Алласы! Коклернинъ Алласы Сен дегильсинъми? Эр бир халкънынъ падишалыгъында Сен падишалыкъ этесинъ. Кучь ве къудрет Сенинъ элинъде. Санъа къаршы кимсе турып оламаз!
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
РАББИ – меним ярыгъым ве къуртулышымдыр, мен кимден къоркъарым? РАББИ – омрюмнинъ къалесидир, мен кимнинъ огюнде титрерим?
Ич бир адам эбедий яшамаз, эр бир инсан мезар юзюни корер.
Мысырдан юзюм чубугъыны кетирдинъ, халкъларны къувып, оны сачтынъ.
Къапуларына шукюр этип киринъиз, азбарларына макътавлар айтып киринъиз! Шуретленъиз Оны, Адыны алгъышланъыз!
Онынъ юзю огюнде озюнъизни низамлы тутунъыз ве Онынъ сёзюни динъленъиз. Онъа къаршы инатланманъыз. О, Онда Меним Адым олгъаны ичюн, гуналарынъызны багъышламаз.
Тенбель йыкъыджы адамгъа къардаштыр.
Оларнынъ Къоруйыджысы кучьлюдир, О, оларнынъ давасыны санъа къаршы чезер.
Бакъынъыз, РАББИнинъ Ады узакътан келе, гъазабы къайнай, атешине чыдамагъа чареси ёкъ, агъзы ачув толу, тили – якъыджы атеш кибидир.
Амма оларнынъ Къуртарыджысы кучьлюдир, Онынъ Ады – Ордуларнынъ РАББИси. О, оларнынъ ишини мытлакъа чезеджек, топракъларына раатлыкъ береджек, Вавилонда яшагъанларны сарсытаджакъ.
Мерьем огъул догъаджакъ, ве сен Онынъ Адыны Иса къояджакъсынъ. О, Озь халкъыны гуналарындан къуртараджакъ, – деди.
«Бакъынъыз, къыз юклю олып, огъул догъаджакъ, Адыны Иммануэл къояджакълар». Иммануэл – «Алла бизнен» демектир.
Агъасы – къардашыны, бабасы – огълуны олюмге береджеклер. Балалар озь ана-бабаларына къаршы баш котерип, оларны ольдюреджеклер.
Башкъа ич кимседе къуртарув ёкъ. Кок тюбюнде адамларгъа берильген адларнынъ арасында тек Онынъ Адынен къуртулмакъ мумкюнмиз, – деди.
Зифлилер Гивагъа Шаулгъа келип: – Мына, Давут Ешимоннынъ къаршысындаки Хакила байырында сакълана, – дедилер.