10 Оларнынъ агъзында догърулыкъ ёкътыр, ичлеринде исе олюм. Богъазлары – ачыкъ мезар, озь тиллеринен алдаталар.
Давуткъа: – Ахитофел Авишаломнен берабер санъа къаршы анълашма япты, – дедилер. Давут: – РАББИ! Ахитофелнинъ огреткен шейни ахмакълыкъкъа чевир! – деди.
Авишалом ве бутюн Исраиль: – Аркълы Хушайнынъ насиаты Ахитофел берген насиатындан яхшы, – дедилер. Мына бойле этип, РАББИ, Авишаломгъа беля кетирмек ичюн, Ахитофелнинъ яхшы насиатыны бозмагъа ниет этти.
Ахитофел, насиаты беджерильмегенини корип, эшегини екти, азырланып ёлгъа чыкъты, шеэрине, эвине кельди, къорантасына сонъки эмирлерини берди, сонъ озь-озюни асып ольдюрди. Оны бабасынынъ къабринде дефн эттилер.
Пейгъамбер бу сёзлерни айткъан сонъ, падиша онъа: – Сенинъ падишагъа акъыл огретмеге не акъкъынъ бар? Лафынъны битир, ёкъса сени ольдюреджеклер! – деди. Пейгъамбер: – Мен билем: сен шу ярамай ишни япкъанынъ ве меним сёзюмни динълемегенинъ ичюн, Алла сени ёкъ этмеге къарар этти, – деп, сёзюни кести.
Бойледже, Хаманны дирекке астылар. Хаман исе оны Мордекъайгъа азырлагъан эди. Сонъ падишанынъ гъазабы ятышты.
Ким мени пекитильген шеэрге алып киреджек? Эдомгъа мени ким озгъарып бараджакъ?
Онынъ къаранлыгъы огюнде йылтырагъан нур джайыла, ондан бурчакъ ве комюр алеви чыкъа.
Мына, топракъ озь берекетини берди. Алла-Алламыз бизнен разы олсун!
Гъарип ве факъырны аджыйджакъ, заваллыларнынъ джанларыны къуртараджакъ.
Онынъ пытакълары денъизге къадар, филислери исе дерьягъа етти.
Эй, коклер, динъленъиз! Эй, ер юзю, къулакъ ас! РАББИ бойле дей: – Мен огъулларымны тербиелеп осьтюрдим, олар исе Манъа къаршы чыкътылар.
Эгер динълемейип, Менден вазгечсенъиз, сизлерни къылыч ашап битиреджек. Буны айткъан – РАББИдир.
Амма олар инат олып, Онынъ Мукъаддес Рухуны ынджыттылар, ве О, оларнынъ душманы олды, оларгъа къаршы дженк этти.
Оны чекиштиргенлер башлыкъларына чевирильди, душманлары раат олды; яман япкъанлары чокъ олгъаны ичюн, РАББИ башына беля тюшюрди; душманларынынъ огюнде балалары сюргюнлик этильди.
Биз гуна къазандыкъ, яманлыкъ яптыкъ, ярамазлыкънен арекет эттик, Сени динълемедик, эмирлеринъден ве къарарларынъдан вазгечтик.
Биз Рабби-Таалямызгъа къаршы чыкъкъан олсакъ да, О, мерамет этсин ве бизни багъышласын!
Оларнынъ джеза куньлери кельди, эсап куньлери башланды. Исраиль бильсин ки, гуналары чокълугъындан, душманлыгъы буюклигинден пейгъамберлерни – ахмакъ, рухландырылгъан адамларны – дели саялар.
Бу дюньянынъ икмети Алланынъ огюнде акъылсызлыкътыр. Язылгъан: «О, акъыллы адамларны оларнынъ айнеджилигинен тутып алыр».
Лякин Хешбон падишасы Сихон бизге озь топрагъындан кечмек ичюн разылыкъ бермеди. Алланъ олгъан РАББИ рухуны исрар, юрегини инат эткен. РАББИ оны сенинъ къолунъа бермеге ниет эте эди. Шуны да япты.
Эгер бирде-бир адам артынъдан къувып, сенинъ джанынъны къыдыраджакъ олса, РАББИ, сенинъ Алланъ, сапандан аткъан адам киби, сенинъ джанынъны, эфендим, чантасында сакълар, душманларынънынъ джаныны исе сапандан таш аткъандай атар.
Давут Навалнынъ олюми акъкъында эшитип: – РАББИге шукюрлер олсун! Навал мени масхара эткени ичюн, РАББИ ондан меним акъкъымны алды, мени ярамай иш япмакътан сакълады, Навалнынъ яманлыгъыны исе озюне къайтарды, – деди ве Авигаилге, «Меним апайым ол», – деп, адамлар йиберди.