9 Джан сатын алгъан фияты буюктир, адам бунъа ич иришип оламаз.
– Мен яшагъан мемлекетимде сенинъ ишлеринъ ве икметинъ акъкъында эшиткенлерим догъру экен.
Амма мен озюм келип, озь козюмнен корьмегенимдже, бу шейлерге инанмай эдим. Энди корем ки, манъа ярысыны да айтмагъан экенлер, – деди. – Сенинъ икметинъ ве зенгинлигинъ мен эшиткенимден де чокъ экен!
Онынъ эмирине коре сарынчкъалар пейда олды, сайысы олмагъан чегерткилер чыкъты.
Къаршыма бир орду чыкъса да, юрегиме къоркъу тюшмез. Манъа къаршы дженк башланса да, кене умюттен кесильмем.
Мен ишангъан достум биле, отьмегимни ашап, манъа къаршы табаныны котерди.
Мезаргъа кетеяткъанларнен бир олдым, кучьтен кесильген адам киби олдым.
Эй, Ерусалимнинъ къызлары! Теним къара, лякин мен гузелим. Кедар огъулларынынъ чадырлары киби къарам, Сулейманнынъ перделери киби гузелим!
Я РАББИ! Къарарларынъ ёлунда кетип, Санъа ишанамыз! Адынъны чагъырмагъа, Сени тюшюнмеге – джанларымызнынъ истегидир!
Олюлерге ве кульге толу бутюн вадийи, Кидрон озенине баргъандже бутюн тарлалар, куньдогъушта олгъан Атлар Къапусынынъ кошесине къадар РАББИнинъ азизлиги оладжакъ. Омюрбилля харап олмайджакъ ве йыкъылмайджакъ!