1 Баш чалгъыджы ичюн. Къорах огъулларынынъ зебуры.
Левийлилер Ешуа, Къадмиэл, Баний, Хашавнея, Шеревья, Ходия, Шеванья, Петахья: – Турунъыз, Алланъыз РАББИге даимий шукюрлер этинъиз! – дедилер. – Сенинъ шуретли Адынъ макътансын! О, бутюн шукюр ве макътавдан юксек олсун!
Ишанманъыз мырзаларгъа, къуртарып оламайджакъ адамларгъа!
О, юнь киби къар ягъдыра, куль киби къырав сача.
«Мен Падишаны сайлап, мукъаддес Сион дагъымда оны ерлештирдим», – дейджек.
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
Эй, Алла, меним давамны чез! Алласыз халкънен давамда меним тарафымны тут! Яланджы ве инсафсыз адамдан мени къорчала!
Баш чалгъыджы ичюн. Къорах огъулларынынъ зебуры.
О, бизге халкъларны бойсундырды, къабилелерни аягъымыз астына ташлады.
Сен, куньдогъуш елини кетирип, Таршиш гемилерини парчалап ташладынъ.
Эй, бутюн ер юзю, Аллагъа къуванчнен къычырынъыз!
Йыр. Къорах огъулларынынъ зебуры. Баш чалгъыджы ичюн. Аль-махалат леаннот. Эзрахлы Хеманнынъ маскили.
Дувам алдынъа етип барсын, меним фигъаныма къулакъ ас!
Онынъ яшынлары дюньяны ярыкълата, ер юзю буны корип титрей.
О куню буюк бору чаладжакъ ве Ашшур топрагъында гъайып олгъанлар ве Мысыр топрагъына сюргюн этильгенлер къайтаджакъ, Ерусалимдеки азиз дагъ устюнде РАББИге ибадет этеджеклер.
Ордуларнынъ РАББИси, Исраильнинъ Алласы, бойле дей: – Халкъымны эсирликтен къайтаргъанымда, Ехуда топрагъында ве шеэрлеринде кене бойле дейджеклер: «РАББИ сени багъышласын, эй, догърулыкъ булунгъан ер, эй, азиз дагъ!»
Сион дагъында исе къуртулгъанлар топланаджакъ. Шу дагъ азизлик оладжакъ, ве Якъупнынъ эвлятлары озь пайларынынъ сабысы оладжакъ.
Сонъки куньлерде РАББИнинъ Эви тургъан дагъ дагъларнынъ башы оладжакъ, байырлардан юксек котериледжек, ве онъа тараф халкълар, озенлер киби, акъып келеджеклер.
РАББИ бойле дей: – Мен Сионгъа къайтаджагъым ве Ерусалим ичинде яшайджагъым. Ерусалимге «Акъикъат шеэри» дейджеклер, Ордулар РАББИсининъ дагъы «Азиз дагъ» деп адланаджакъ.
Шунынънен, Даниял пейгъамбер айткъан «пис арамлыкъ» Азиз Ерде тургъаныны корьсенъиз (окъугъан адам озю анъласын!),
Амма сизлер Сион дагъына ве Тири Алланынъ шеэрине – коктеки Ерусалимге якъынлаштынъыз, байрамгъа топлашкъан сайысы олмагъан мелеклернинъ янына кельдинъиз,
Сонъ тахттан бир сес чыкъты: – Эй, Алламызнынъ бутюн къуллары, Ондан къоркъкъан буюк ве кичиклер, Оны макътанъыз!
Мен мукъаддес шеэрни, янъы Ерусалимни корьдим. Киеви алдына безенип чыкъаяткъан келин киби, шеэр коктен, Алланынъ огюнден эне эди.
