1 Къорах огъулларынынъ зебуры. Йыр.
Бойле этип, багъыра-чагъыра, борулар чалып, Давут ве исраиллилер РАББИнинъ Сандыгъыны алып кеттилер.
Руханий, падишанынъ огълуны чыкъарып, онъа падиша таджыны ве шаатлыкъ безеклерини берди. Олар оны падиша япты ве зейтюн ягъынен сюрттилер. Эр кес эль чырпып: «Яшасын падиша!» – деп къычырды.
Сонъ ехудалылар бир сеснен къычырдылар. Ехудалылар къычыргъан аньде РАББИ Еровоамны ве исраиллилерни ёкъ этти, Авия ве ехудалылар исе буны корьдилер.
Эй, Алла, меним давамны чез! Алласыз халкънен давамда меним тарафымны тут! Яланджы ве инсафсыз адамдан мени къорчала!
Баш чалгъыджы ичюн. Къорах огъулларынынъ зебуры.
Шунынъ ичюн падишалар топланып, онынъ янына эписи якъынлашты.
Падиша къудретлидир, О, адалет севе! Сен догърулыкъны къургъансынъ, Якъупнынъ союна адалет ве акъикъатны косьтергенсинъ.
Алламыз олгъан РАББИ, Сен оларгъа джевап бердинъ. Сен оларгъа багъышлайыджы Алла олдынъ, лякин ишлери ичюн джезалайыджы да эдинъ.
Шенъликнен чыкъаджакъсынъыз, тынчлыкъ-аманлыкънен сизни алып кетеджеклер, дагълар ве байырлар огюнъизде тюркю йырлайджакълар, чёльдеки эписи тереклер сизге эль чырпаджакълар.
РАББИ бойле дей: – Якъуп акъкъында къуванчнен йырланъыз! Халкълар башы огюнде къычырынъыз! Халкъларгъа бильдиринъиз, Раббини макътанъыз; «Я РАББИ, халкъынъны, къалгъан Исраильни къуртар!» – денъиз.
Сион къызы, къуван! Исраиль, севин! Ерусалим къызы, джан-юректен къуванып шенълен!
Эй, буюк дагъ, Зеруббавелнинъ огюнде сен ким оласынъ? Сен – тегиз ерсинъ. Шамата ичинде о, Сарайнынъ темельташыны алып кетиреджек, ве джемаат: «Алла разы олсун! Алла разы олсун!» – деп къычыраджакъ.
Эй, Сион къызы, чокъ къуван! Къуванчтан къычыр, эй, Ерусалим къызы! Мына, сенинъ падишанъ санъа келе! О, къабаатсыз. О, къуртарув бере. О, алчакъгонъюлли, эшек устюнде, эшек баласы устюнде отура!
Смаил бутюн халкъкъа: – РАББИ кимни сечип алгъаныны коресизми? Халкънынъ арасында онъа тенъ кельген ёкъ, – деди. О заман бутюн халкъ: – Яшасын падиша! – деп къычырды.
