9 Келинъиз, РАББИнинъ ишлерине бакъынъыз; О, ер юзюни бозып, оны бош къалдырды.
Шу вакъыт Офирден алтын кетирген Хирамнынъ гемилери Офирден чокътан-чокъ алмуг агъачы ве къыйметли ташлар кетирди.
Бат-Шева Сулейман падишагъа Адонья акъкъында лаф этмек ичюн кирди. Падиша еринден турды, эгилип селямлашты ве кене тахтына отурды. Падишанынъ анасына бир тахт кетирдилер, ве о, падишанынъ онъ тарафындан отурды.
Сен исе оны джезаламайып къалдырма. Сен акъыллы инсансынъ ве къанлы интикъам алып, чал башыны о бир дюньягъа насыл этип кечирмеге билесинъ.
Офир, Хавила ве Ёвавнынъ бабасы эди. Булар эписи Ёкътаннынъ огъуллары эди.
Алтын маденини ерге, Офир алтыныны вадийдеки ташларнынъ арасына ат.
Шунынъ ичюн Алланынъ халкъы оларгъа юзь чевире, оларда сув чокъ экен, тойгъандже ичелер.
Яткъан еримни мюр, алоэ ве тарчыннен къокъулаттым.
– Къайт, къайт, Шуламмит, къайт, къайт, биз санъа бакъайыкъ. – Не ичюн Шуламмитке, Маханаим оюнына киби, бакъмагъа истейсинъиз?
Падишалар сизни беслейджек, апайлары сизге даялыкъ этеджек. Бетлеринен ерге тюшип, аякъларынънынъ тозуны ялайджакълар. О заман Мен РАББИ олгъанымны биледжексинъ, Манъа ишангъанлар утанмайджакъ.
Келинни аладжакъ адам – киевдир. Лякин киевнинъ янында тургъан ве оны динълеген досту киевнинъ сесини эшитип пек къувана. Мен де бойле бутюнлей къуванам.
Къуванайыкъ, севинейик, Алланы шуретлейик! Къозунынъ никях вакъты кельди, Онынъ келини озю азырланды.
Мен мукъаддес шеэрни, янъы Ерусалимни корьдим. Киеви алдына безенип чыкъаяткъан келин киби, шеэр коктен, Алланынъ огюнден эне эди.
Халкълар шеэрнинъ ярыгъында юреджеклер. Ер юзюнинъ падишалары онъа озь байлыкъларыны кетиреджеклер.
Сонъ алдыма сонъки еди белягъа толдурылгъан еди пиаланы туткъан еди мелектен бири кельди ве меннен лаф этип: – Бакъ, санъа Къозугъа келин оладжакъ къадынны косьтереджем, – деди.