5 Бу шей акълыма кельгенде, мен джанымны ачам. Мен чокъ адамларнен берабер юрип, Алланынъ Эвине бара эдим, байрам эткен халкънен бирликте къуванчнен къычырып, шукюр эте эдим.
Ер юзюнде оны ич кимсе акъылгъа кетирмейджек, ады сокъакъларда унутыладжакъ.
озь пислиги киби, о, эбедиен гъайып оладжакъ, оны корьгенлер: «Къайдадыр о?» – деп сорайджакълар.
РАББИ мераметли ве шефкъатлыдыр! О, пек сабырлы; севгиси пек буюк!
Сен адамны джинаети ичюн къабаатлап, джезасыны азырлап бересинъ, онынъ къыйметли шейлерини, сюме киби, ёкъ этесинъ. Керчектен де, эр бир инсаннынъ омрю ельнинъ эскенине ошай. Сэла
Эй, кучьлю адам, не ичюн яман ишлеринънен макътанасынъ? Алланынъ буюк севгиси меннен эр вакъыт булуныр!
Эй, сен, хиянет тиль, олюм лафларыны пек севесинъ!
Мерамет эт манъа, эй, Алла, мерамет эт манъа! Джаным Санъа умют багълай; белялар кечмегенине къадар, къанатларынъ кольгесинде сакъланаджагъым.
Эй, башлыкълар, сиз догърусыны айтасынъызмы? Эй, инсан огъуллары, сиз догъру суд этесинъизми?
Алла котерильсин, душманлары дагъылсын, Оны кореджек козю олмагъанлар Онынъ алдындан къачып кетсин!
Сенинъ акъкъынъда шанлы сёзлер айтыла, эй, Алланынъ шеэри! Сэла
Инсафлы адамны макътавнен хатырларлар, яман адамнынъ ады исе гъайып олур.