12 Мен билем: Сен менден разысынъ. Меним душманым менден устюн чыкъмаз, тантана этмез.
агъа-къардашларына: – Кумюшим къайтарылгъан. Мына о, чувалым ичинде, – деди. Олар шаштылар, титреп, бири-биринден: – Бу бизнен Алланынъ япкъаны недир? – деп сорадылар.
Юрегим ичимде туташты, фикирлеримни атеш алды, озь тилимнен лафны башладым:
Къуртулышым ве шуретим Алладан келир; Алла – къудретли къаям, меним сакълангъан ерим.
Манъа: «Аха, аха!» – дегенлер озь масхаралыгъындан утанып, арткъа чекильсинлер!
Эпимиз, къойлар киби, долаштыкъ, эпимиз озь ёлумызнен кеттик, ве РАББИ бизим эписи гуналарымызны Онъа юкледи.
Адамлар, ер юзюне келеяткъан мусибетлерни беклеп, къоркъудан нефес алмайып йыкъыладжакълар. Коклердеки кучьлер сарсыладжакълар.
Бизим баш руханийимиз къуветсизлигимизни анълай. О, бизлер киби, эр тарафтан сыналгъан эди, амма бизге бакъкъанда, ич бир гуна япмады.
Месих де бир кере гуналарымыз ичюн азап чекти. Сизни Аллагъа якъынлаштырмакъ ичюн, инсафлы олгъан инсафсызлар ичюн къыйналды. Онынъ бедени ольдюрильди, Рухнынъ ярдымынен исе О, тирильди.