2 Сени чагъыргъанымда, мени эшит, эй, меним адиль Аллам! Белягъа огърагъанымда, Сен манъа ярдым эттинъ. Кене манъа мерамет эйле де, дувамны эшит!
Сёзюни ёллап, оларны тедавийледи, оларны мезарларындан чыкъарып алды.
Не ичюн миллетлер шамата котерелер? Не ичюн халкълар бош шейлерни акъылгъа къоялар?
Чокълары меним джаныма: «Алла оны къуртармаз», – дейлер. Сэла
Шу себептен эр бир иманлы керек вакътында Санъа дува этсин; акъкъан сувлар ташса биле, онъа зарар кетирмесин.
Макътангъан адамлар Сенинъ къаршынъда турмаз. Къанун бозгъанларнынъ эписини кореджек козюнъ ёкъ.
Къанун бозгъанларгъа Сенинъ ёлларынъны огретеджегим, ве гунакярлар Санъа къайтып келеджеклер.
Ярамайлар догъулгъандан берли ёлдан урулдылар, анасынынъ къурсагъындан чыкъкъанынен, олар яланджыдыр, янълыш ёлнен кетелер.
Баш чалгъыджы ичюн. Аль-ташхет. Давутнынъ миктамы. Шаул Давутны ольдюрмек ичюн, онынъ эвини козетмеге адам ёллагъан вакъытта язылгъан йыр.
Къанунны бозгъанлардан мени къуртар, къан тёккен адамлардан мени къорчала.
Инсафлылар РАББИден къуваныр ве Онъа умют багъларлар; бутюн догъру юреклилер Оны макътайджакълар!
Мен исе, меним аякъларым аз къалды абынаджакъ эди, табанларым аз къалды таяджакъ эди.
Мусанен Харун фыравунгъа келип, бойле дедилер: – РАББИ, еудийлернинъ Алласы: «Сен даа не къадар вакъыт Манъа бойсунмайджакъсынъ? – деп сорай. – Манъа ибадет этмек ичюн, халкъымны йибер.
«Эй, саде адамлар, саделикни не вакъыткъадже севеджексинъиз? Мыскъылджылар не вакъыткъадже мыскъылламакътан кейф чатаджакълар? Акъылсызларнынъ не вакъыткъадже бильгини корьмеге козьлери олмайджакъ?
Яман ишлер тез суд этильмез. Бунынъ ичюн инсан огъуллары яманлыкъ япмагъа къоркъмаз.
Эр кеснинъ сонъу бирдир. Бу – ер юзюнде япылгъан ишлерининъ эписинде яманлыкътыр. Шунынъ ичюн инсан огъулларынынъ юреклери омюр девамында яманлыкъ ве акъылсызлыкъкъа тола, ве сонъ олар олип кетелер.
О заман Хушкъа ишангъан, Мысырнен макътангъан халкъ дешет тюбюне къалып утанаджакъ.
РАББИ Исраильни исе къуртараджакъ, Исраиль эбедиен къуртулгъан оладжакъ. Сизлер эбедиен не масхара оладжакъсынъыз, не де утанаджакъсынъыз.
Адалет ичюн агъзыны ачкъан, керчекни къорчалагъан кимсе ёкъ. Бош шейге ишаналар, ялан айталар, яманлыкъ тюшюнип, ярамазлыкъ догъалар.
Аллалары алла олмаса да, насылдыр бир халкъ аллаларыны денъиштирдими? Меним халкъым исе озь шуретли Алласыны файдасыз путларгъа денъиштирди.
РАББИ дей ки: – Деделеринъиз Менде насыл акъсызлыкъ таптылар? Не ичюн Менден узакълаштылар, бош путларнынъ артындан кетип, озьлери де бош олдылар?
Керильген яй окъ атмагъа азыр олгъаны киби, тиллери ялан айтмагъа азырдыр; олар кучьлю, амма курешлери акъикъат ичюн дегиль, бир яландан башкъасына кечелер ве Мени бильмейлер, – дей РАББИ.
Руханийлер чокълашкъан сайын, Манъа къаршы гуналары да арта. Мен оларнынъ шуретини масхаралыкъкъа чевиреджегим.
Джаным такъатсыз олгъанда, Сени, РАББИмни, хатырлап, дува эттим, ве Сен дуваларымны Мукъаддес Сарайынъда эшиттинъ.
ве РАББИ Мусагъа: – Бу халкъ не вакъыткъадже Манъа урьметсизлик бильдиреджек? Оларнынъ арасына Мен япкъан аджайип шейлериме бакъмадан, не вакъыткъадже олар Манъа ишанмайджакълар?
Еудийлер, айтылгъанларнынъ догъру олгъаныны бильдирип, къабаатлавларыны тасдыкъладылар.
Бойлеликнен, язылгъанына коре, макътангъан адам Раббинен макътансын.
Шунынъ ичюн, яланны четке ташлап, эр биринъиз озь якъындакилеринъизге догърусыны айтынъыз, чюнки биз бири-биримизге бир беденнинъ азалары оламыз.
бир шейге ярамайджакъ путларгъа баш урманъыз. Олар сизге файда кетирмез де, къорчаламаз да. Олар – бир шейге ярамайджакъ.