2 Мен РАББИнинъ джевабыны сабырлыкънен бекледим; О, манъа якъынлашып, къычыргъанымны эшитти.
Меним тенимде гонъюль такъаттан кесильгенде, мен баргъан ёлумны Сен биле эдинъ. Мен келеяткъан ёлумда исе олар гизли тузакъ къойдылар.
О, манъа достум ве къардашым киби эди; бойле тюшюнип, мен яшадым. Анасы ичюн козьяш тёккен адам киби, мен кедерден башымны котермедим.
Оны эзиетледи, къыйнадылар, О исе агъзыны ачмады. Оны къой киби соймагъа айдап кетирдилер, къозу юнь къыркъкъан адамнынъ алдында индемейип тургъан киби, О да агъзыны ачмады.
Мукъаддес олгъан шейни копеклерге берменъиз – олар устюнъизге атылып, сизни парчаларлар. Инджилеринъизни домузлар огюне сепменъиз – оларны таптап ташларлар.
Биз корьген-эшиткенлеримизни айтмайып оламамыз, – дедилер.