1 Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
Сонъ РАББИ меним акъкъымда айткъан сёзлерини беджерир: «Эгер огъулларынъ Меним огюмде ишанчлы олып, джан-юректен ве темиз гонъюльнен яшап, юрген ёлларыны бакъып юрселер, Исраиль тахтында сюляленъ кесильмез», – деди.
Лякин Еху Исраильнинъ Алласы олгъан РАББИнинъ Къануныны чин юректен тутмады. О, Исраильни гуналаргъа батыргъан Еровоамнынъ гуналарындан вазгечмеди.
РАББИни, Онынъ севгиси даимий олгъаны ичюн, шерефлесинлер деп, Давут анда Хеманны, Едутунны ве башкъа ады-адынен сайлангъанларны да къалдырды.
Лякин о, апайына бойле джевап берди: – Къабакъбаш къадын дайын лаф этесинъ. Алладан яхшылыкъны къабул этип, аджеба яманлыкъны къабул этмейджекмизми? Башына тюшкенлерине бакъмадан, Эюп озь айткъанында гуна ишлемеди.
Я РАББИ, Аллам, манъа бакъып, джевап бер, меним козьлериме ярыкъ бер, олюм юкъусына батып къалмайым!
Меним тенимде гонъюль такъаттан кесильгенде, мен баргъан ёлумны Сен биле эдинъ. Мен келеяткъан ёлумда исе олар гизли тузакъ къойдылар.
Мен исе, олар хаста олгъанда, чувал урбасыны кийдим, джанымны алчакълатып, аштан вазгечтим, амма меним дувам озь багърыма джевапсыз къайтты.
Давутнынъ зебуры. Давут Ехуда сахрасында олгъан вакъытта язылгъан йыр.
Эй, халкъым, Къануныма дикъкъат эт, агъзымдан чыкъкъан сёзлериме къулакъ асынъыз!
Агъзындан чыкъкъан лафынен адам къурсагъыны тойдурыр, тилинен не къазанса, оны ашар.
Агъзыны ве тилини туткъан адам башыны белядан къуртара.
Шунынъ ичюн акъыллы адам бойле вакъыт агъзыны ачмаз, чюнки заман ямандыр.
Фырсаттан файдаланынъыз, инанмагъанларнен акъылнен арекет этинъиз.
Шунынъ ичюн, имандан къайтмамакъ ичюн, биз эшиткен шейлеримизге чокъ дикъкъат олмакъ керекмиз.
Ким озюни диндар сайса, лякин тилини тутып оламаса, о, озь озюни алдата, ве онынъ диндарлыгъы боштыр.
