4 Юрегим ичимде туташты, фикирлеримни атеш алды, озь тилимнен лафны башладым:
– Аллам! – дедим. – Бетимни Санъа чевирмеге утанам ве къоркъам, Аллам! Бизим чокъ гуналарымыз башымыздан ашты, къабаатларымыз кокке барып етти.
Я да адам озь ятагъында хасталыгъынен, кемиклерининъ сонъсуз агърысынен джезаланыр.
Мен билем: Сен менден разысынъ. Меним душманым менден устюн чыкъмаз, тантана этмез.
Азап чеккен сонъ, О бакъып къуванаджакъ. Инсафлы олып, РАББИнинъ къулу озь анълавынен чокъ адамларны акълайджакъ, къабаатларыны Озюне юклейджек.
Рабби Озь къолунен яманлыкъларымны боюндырыкъ киби, бойнума багълады; бири-бирине багъланып, бойнума асалар; Рабби такъатымны алды, ойле адамларнынъ къолуна берди ки, оларны енъип оламайым!
Эгер бир адам аманлыкъ къурбанынынъ этини учюнджи куню ашаса, бу къурбан къабул олунмаз. О – пис шейдир. О, оны кетирген адамгъа сайылмаз, о этни ашагъан адам гуна къазаныр.
Агъыр юк тюбюнде къыйналгъан ве болдургъанлар! Меним яныма келинъиз – Мен сизге раатлыкъ берерим.
О, гуналарымызны Озь беденине юклеп, оларны терекке котерди. Шунынъ ичюн биз гуналардан айырылдыкъ ве инсафлыкънен яшамагъа башладыкъ. Сизни Онынъ яралары тедавийледилер.