9 О, айтты – айткъаны олды; О, буюрды – эмири беджерильди.
Алла яйымнынъ йипини чезгени ве мени ашалагъаны ичюн, козюм огюнде озьлерини йибере бердилер.
О, бизни ер юзюндеки айванлардан чокъ огрете, коктеки къушлардан зияде бизге акъыл бере».
Нефеси комюрлерни туташтырыр, агъзындан алев чыкъар.
Аткъа – къамчы, эшекке – юген, акъылсызнынъ сыртына да – сопа.
Эфраимнинъ фигъан къопаргъаныны эшитем: «Сен мени джезаладынъ, инат бузав дайын, мен джезаландым. Къайтар мени, ве мен къайтарым, Сен – РАББИ, меним Алламсынъ.
– Халкъым акъылсыз, Мени танымайлар. Олар – акъылсыз балалар, ич бир шейни анъламайлар. Яманлыкъ япмагъа усталар, яхшылыкъ этмеге исе бильмейлер.
Биз атны бойсундырмакъ ичюн агъзына югенни такъамыз ве онынъ бутюн беденини идаре этемиз.