2 Я РАББИ, Санъа умют багъладым, мен ич бир вакъыт утанмайым! Озь догърулыгъынъда къуртар мени!
Ибраим Аллагъа дува этти, ве Алла Авимелекни, онынъ апайыны ве хызметчи апайларыны тедавийледи. Олар кене бала тапып башладылар.
– Артынъа къайт да, Хизкиягъа, халкъымнынъ укюмдарына, шойле айт: «РАББИ, Бабанъ Давутнынъ Алласы бойле дей: Мен сенинъ дуваларынъны эшиттим, козь яшларынъны корьдим. Мен сени тедавийледжегим. Учюнджи куню РАББИнинъ Сарайына кетеджексинъ.
Козьлеримни ачып ташла, ве мен Къанунынънынъ аджайип шейлерини корерим.
Эльхамдюлилля! Эй, джаным, РАББИни макъта!
сынъырларынъ ичинде аманлыкъ бере, энъ яхшы богъдайнен сени тойдура.
Эй, джаным, не ичюн бойле тюшкюнсинъ? Не ичюн ичимде сыкъыласынъ? Аллагъа умют багъла! Мен Онъа даа шукюр этеджегим; О, меним Къуртарыджым ве Аллам!
Инсафлылар буны корип, къоркъаджакълар, онынъ устюнден кулип, дейджеклер:
Я РАББИ, ачувынъда тазирлеме мени, гъазабынъда мени джезалама!
Шималь ве дженюп тарафларыны Сен яраттынъ, Тавор ве Хермон дагълары Адынъа къуванчнен къычыралар.
– Эгер сизлер РАББИ-Таалянъызнынъ айткъанларыны эшитсенъиз ве Онынъ козю алдында истегенини этсенъиз, эгер эмирлерине къулакъ ассанъыз ве эписи низамнамелерини кутьсенъиз, о заман Мен мысырлыларгъа ёллагъан хасталыкълардан бирини сизге ёлламам. Мен – РАББИм, сенинъ Тедавийлейиджинъим, – деди РАББИ.