4 Амма Сен, я РАББИ, чевре-четимде къалкъансынъ, меним шуретимсинъ, башымны юкъарыгъа котерген – Сенсинъ.
Сонъра Ибрамгъа руя олды. Ибрам РАББИнинъ: – Къоркъма, Ибрам. Мен – сенинъ къалкъанынъдырым, аркъа-къаянъдырым. Мукяфатынъ пек бол-берекетли оладжакътыр, – дегенини эшитти.
Юргенимде де, раатлангъанымда да Сен мени бакъасынъ, бутюн ёлларымны Сен эвельден билесинъ.
Коклер куньден-куньге лаф эте, геджелери олар бильги сачалар.
«Мен Падишаны сайлап, мукъаддес Сион дагъымда оны ерлештирдим», – дейджек.
РАББИни алгъышлайым, чюнки О, меним ялваргъанымны эшитти.
РАББИнинъ сеси янгъан атеш чыкъара.
Джанымны къыдыргъанлар утансын ве масхара олсун. Манъа яманлыкъ истегенлер аркъагъа къайтсын, олар намусыны джойсунлар.
Оларнынъ ёлу къаранлыкъ ве тайгъалакъ олсун, РАББИнинъ Мелеги оларны къуваласын.
Сен Озь къолунънен халкъларны къуваладынъ, баба-деделеримизни исе оларнынъ топрагъында ерлештирдинъ. Сен къабилелернинъ бойнуны урдынъ, оларны яшагъан ерлеринден къувдынъ.
Къанун бозгъанларгъа Сенинъ ёлларынъны огретеджегим, ве гунакярлар Санъа къайтып келеджеклер.
Къанатларынъ кольгесинде къуванаджагъым, чюнки Сен манъа ярдымджы олдынъ.
Акъикъат ерден чыкъар, догърулыкъ коктен бакъар,
Олар къартайгъанда да, чокъ мейва берерлер, тазе ве ешиль олурлар,
Догъру адамлар ичюн – Онда енъиш бар, къусурсыз яшагъанлар ичюн – къалкъан.
Олар чагъырмаздан эвель, Мен джевап береджегим, лафларыны битирмезден эвель, Мен энди эшитеджегим.
Сен сесимни эшиттинъ, «Къулагъынъны къапатма, къуртар, ярдым эт манъа», – дедим.
Соранъыз – сизге бериледжек. Къыдырынъыз – тападжакъсыз. Такъырдатынъыз – сизге ачыладжакъ.
Эгер аранъыздан бириси чекишсе, дува этсин. Эгер бириси бахтлы олса, макътавлар йырласын.