8 РАББИ – Озь халкъынынъ къудретидир; Озь сайлагъан падишаны О, къорчалар ве къуртарыр!
Давут заманында бир-бир артындан учь йыл девамында ачлыкъ олды. Давут бу акъта РАББИден сорады, ве РАББИ: – Бу, Шаул ве онынъ къан ичиджи эви ичюн, гивонлыларны ольдюргенлери ичюн олды, – деди.
ве о вакъыт Меним Адымнен адлангъан Меним халкъым боюн эгсе, дувалар этсе ве Мени къыдырсалар, эгер озь яман ёлларындан вазгечселер, Мен оларны коклерден эшитирим, гуналарыны багъышларым ве оларнынъ топрагъыны тедавийлерим.
Я РАББИ, халкъынъа разылыгъынъны косьтерген вакъытта мени хатырла, къуртарувынъны меним тарафыма ёлла!
Я РАББИ, Озь шефкъатынъны, эм де севгинъни эсинъе кетир, чюнки олар асыр-асырдан.
Я РАББИ! Сени сыкъынты вакътында къыдырдылар, башларына джеза тюшкенде, Санъа явашчыкътан ялвардылар.
Мен дегенде, ер юзюнинъ къаранлыкъ еринде гизли айтмадым. Якъупнынъ эвлятларына: «Мени бошуна къыдырасынъыз», – демедим. Мен – акъикъатны айткъан, догърусыны ачкъан РАББИдирим!
Сонъра Мен кетип, ериме къайтаджагъым. Олар озь къабаатларыны танып, Мени къыдырмагъандже, Мен еримде къаладжагъым.
Мерьем буны эшиткенинен, ашыкъып еринден турды да, Исанынъ янына барды.