1 Я РАББИ, Сени чагъырам! Меним Къаям! Мени джевапсыз къалдырма! Ёкъса, Сен манъа джевап бермесенъ, мен мезаргъа тюшкенге ошайджагъым.
Онынъ лампады башымнынъ устюнде нур сача эди, Онынъ ярыгъынен мен къаранлыкъта юре эдим!
Баш чалгъыджы ичюн. Аль-хашшеминит. Давутнынъ зебуры.
Кибирли адамларны юзьлединъ, эмирлеринъден четлешкенлерге лянет.
О вакъытта утанмаз эдим, бутюн эмирлеринъе бакъып.
Я РАББИ, еринъден тур, къуртар мени, эй, Аллам! Сен эписи душманларымны ченгесине урып, ярамазларнынъ тишлерини сындырырсынъ!
Эй, Алла! Биз озь къулакъларымызнен эшиттик, кечкен куньлерде, къадимий заманларда, Сен япкъан аджайип ишлеринъ акъкъында бабаларымыз бизге икяе этти.
Эй, Алла, Сен меним Алламсынъ, танъ аткъанынен Сени къыдырам. Джаным Сени истей; къуру, бош, сувсуз топракъларда беденим Сени беклеп къыйнала.
Ич ягъы ве зейтюн ягъынен джаным тойгъаны киби, агъзым ве дудакъларым къуванчнен Сени макътай.
Севгинен акъикъат корюшелер, догърулыкъ ве аманлыкъ опюшелер!
РАББИ – меним къудретим, меним макътав тюркюмдир, О, манъа къуртулыш берди. О, меним Аллам, Оны макътарым! О, бабамнынъ Алласы, Онынъ Адыны юксельтирим.
Мени Алла къуртара! Онъа ишанып, къоркъмайджагъым! РАББИ-Тааля – кучюм, Онъа йырларым! О мени къуртарды!
Эй, Якъупнынъ эви! Келинъиз, РАББИнинъ ярыгъында юрейик!
Меним акъкъымда бойле дейджеклер: «Адалет ве кучь тек РАББИдедир!» Онъа къаршы душманлыкъ эткен эр кес Онъа келеджек ве утанаджакъ.
РАББИде буюк къуванч тападжагъым, Аллам ичюн джаным шенъленеджек. О манъа къуртулыш урбаларыны, инсафлыкъ урбасыны кийдирди. Киевге, руханийге киби, башыма сарыкъ къойды, бир келинни киби, ильванларнен безетти.
Амма меннен РАББИ, къоркъунчлы дженкчи кибидир. Бунынъ ичюн мени къувалагъанлар абынырлар ве мени енъалмазлар, буюк масхара оладжакълар. Ниетлерини беджермейджеклер, лякин эбедиен масхара оладжакълар, ич бир вакъыт адамларнынъ акъылларындан чыкъмайджакъ.
Амма Адыма сайгъы косьтергенлер ичюн, догърулыкъ кунеши догъаджакъ ве нурларынен шифа кетиреджек. Ве сиз чыкъып, бакъылгъан бузавлар киби, сычрайджакъсынъыз.
Иса исе: – Не ичюн сиз бойле къоркъакъсынъыз, аз иманлылар? – деди оларгъа. Сонъ еринден турып, фуртуна ве гольни тынчландырды. Шу вакъыт эр шей бутюнлей тынды.
Козьлерим эписи халкълар огюнде азырландырылгъан къуртарувынъны корьди.
О вакъыт яшагъанларнынъ эписи Алладан къуртарувны кореджеклер.
Адамларнынъ эписини ярыкълатаджакъ акъикъий ярыкъ исе дюньягъа келеята эди.
Иса кене халкънен лаф этип: – Мен дюньянынъ ярыгъы олам. Ким Меним пешимден кетсе, къаранлыкъта юрмез, лякин онен аят ярыгъы оладжакъ, – деди.
Энди бунъа не айтайыкъ? Бизим тарафымызда Алла олса, бизге къаршы ким чыкъар экен?
Амма О, манъа: «Санъа берген эйилигим етер. Адамлар озь къуветсизлигинде Манъа ишанса, оларда Меним бутюн къудретим арекет этип башлай», – деди. Шунынъ ичюн, менде Месихнинъ къудрети яшасын деп, къуванчнен озь къуветсизликлеримнен макътанаджагъым.
олардан къоркъма, мытлакъа РАББИ-Тааля фыравунгъа ве бутюн Мысыргъа нелер япкъаныны акъылынъда тут.
Олардан къоркъма. РАББИ-Таалянъ, буюк ве къоркъунчлы Алла сеннендир.
Манъа кучь берген Иса Месихнинъ ярдымынен эр шейни япып олам.
Шунынъ ичюн биз джесаретнен айтамыз: «Рабби меним ярдымджымдыр, мен къоркъмайым. Инсан манъа не япа билир?»
Шеэрни ярыкълатмакъ ичюн не кунеш, не ай керек; оны Алланынъ Шурети ярыкълатаджакъ; шеэрге Къозу нур сачаджакъ.
О ерде гедже олмайджакъ, лампат ярыгъы да, кунеш ярыгъы да керек олмайджакъ. Оларгъа Рабби-Тааля ярыкъ береджек, ве олар эбедиен падишалыкъ япаджакълар.
Олар кучьлю сеснен: – Тахтта отургъан Алламыз ве Къозу къуртара биле! – деп къычыра эдилер.