9 Юзюнъни менден сакълама, гъазап ичинде къулунъны ред этме. Сен меним ярдымджым олдынъ, менден вазгечме, ташлап кетме мени, эй, Аллам, меним Къуртарыджым!
Шимий, лянетлер ягъдырып: – Кет, ёкъ ол, къатиль ве бир шейге ярамагъан адам!
Давут заманында бир-бир артындан учь йыл девамында ачлыкъ олды. Давут бу акъта РАББИден сорады, ве РАББИ: – Бу, Шаул ве онынъ къан ичиджи эви ичюн, гивонлыларны ольдюргенлери ичюн олды, – деди.
О заман сиз инсафлынен инсафсыз адам, Аллагъа хызмет эткеннен этмеген адам арасындаки фаркъны кореджексинъиз.
ве оны къылычнен экиге болип, онъа экиюзьлюлернинъ арасында ер береджек. Анда агълав ве тиш гъыджыртысы оладжакъ.
Онынъ огюне эписи халкълар топланаджакълар. Чобан къойларны эчкилерден айыргъаны киби, Инсан Огълу оларны эки къысымгъа боледжек.
Онъа джевап берип, олар да: – Я Рабби! Сени ач, сувсагъан, чет, чыплакъ, хаста я да зинданда олгъанынъны не вакъыт корип, Санъа ярдым этмедик? – деп сорайджакълар.
Шунынъ ичюн, олар эбедий джезагъа, инсафлы адамлар исе эбедий аяткъа бараджакълар.
Эгер бирде-бир адам артынъдан къувып, сенинъ джанынъны къыдыраджакъ олса, РАББИ, сенинъ Алланъ, сапандан аткъан адам киби, сенинъ джанынъны, эфендим, чантасында сакълар, душманларынънынъ джаныны исе сапандан таш аткъандай атар.