11 Я РАББИ, Озь ёлунъны манъа огрет, душманларым ичюн, манъа догъру ёлны косьтер.
РАББИ – меним ярыгъым ве къуртулышымдыр, мен кимден къоркъарым? РАББИ – омрюмнинъ къалесидир, мен кимнинъ огюнде титрерим?
Биз сизнен, иманлыларнен, темиз, инсафлы ве къабаатсыз олып арекет эте эдик. Бунъа сиз де, Алла да шааттыр,
Бизни эр бир гунадан къуртармакъ, яхшы ишлерни гъайретнен япкъан темиз сайлангъан халкъны Озюне азырламакъ ичюн, О, Озюни бизим ичюн къурбан кетирди.
Олар экиси Алланынъ огюнде инсафлы адамлар олып, Раббининъ эписи эмир ве къанунларыны къатиен тута эдилер.
– Я РАББИ! Сенинъ огюнъде насыл садыкълыкънен ве бутюн юрегимнен Санъа берилип юргенимни эсле. Сенинъ огюнъде яхшылыкъ яптым, – дува этип, аджджы агълап башлады.
Беля куньлеринде Мени чагъыр, Мен сени къуртарырым, ве сен Мени шуретлерсинъ».
«Эй, халкъым, динъле, Мен айтаджагъым! Эй, Исраиль, санъа къаршы шаатлыкъ береджегим. Мен – Аллам, Сенинъ Алланъ.
Уц топрагъында Эюп адлы бир адам яшай эди. Къусурсыз, догъру адам олып, о, Алладан къоркъа ве яманлыкътан къача эди.
Даа мен вакъты-саатинде одунларны кетирмеге ве биринджи махсулларны бермеге буюрдым. Аллам! Мени унутма, манъа эйилик яп!
Раатлыкъ кунюни азизликнен тутмакъ ичюн, мен левийлилерге, олар эляллансынлар ве къапуларда къаравул оларакъ турсунлар, дедим. Аллам! Бу ишимни де акълынъда тут, Сенинъ буюк севгинъ ичюн мени аджы!
Аллам! Бу ишимни акълынъда тут, Алламнынъ Эви ве андаки ибадетлер ичюн япкъан ишлеримни ич унутма!
Менден эвель олгъан виляет башлыкълары исе халкъкъа юк эдилер, 40 кумюш берги алып, бундан гъайры ашлыкъ ве шарап ала эдилер. Оларнынъ хызметчилери биле халкъкъа башчылыкъ япа эдилер. Амма мен, Алладан къоркъып, бойле япмадым.
Я РАББИ, дувамны эшит, ярдым къычырувым Санъа етип барсын!