1 РАББИ – меним Чобаным, меним бир шейге мухтаджым олмаз.
Ынъранувларым – меним ашым, агълавларым – акъкъан сувлар кибидир.
Мен РАББИге умют багълайым. Сизлер насыл этип, джаныма дейсиз: «Къуш киби, дагъынъызгъа учып кет.
Я РАББИ, меним акъикъатымны динъле, фигъаныма къулакъ ас, ялансыз дудакъларымдан чыкъкъан дувамны къабул эт!
Юзюнъни менден сакълама, гъазап ичинде къулунъны ред этме. Сен меним ярдымджым олдынъ, менден вазгечме, ташлап кетме мени, эй, Аллам, меним Къуртарыджым!
Энди, я Рабби, мен нени беклейим? Сендедир меним умютим!
Бутюн падишалар Онъа бель букеджек, бутюн халкълар Онъа хызмет этеджек.
Догърулыгъымны якъынлаштырдым, энди о узакъ дегиль, къуртарышым кечикмейджек. Сионгъа къуртулышны, Исраильге дюльбер шуретимни береджегим.
Эпимиз, аюв киби, окюремиз, гогерджинлер киби, инъильдеймиз, адалет беклеймиз, орталыкъта ёкъ, къуртулыш беклеймиз, бизден узакъ.
Оны парчаларгъа болип, устюне зейтюн ягъыны тёк, ве бу, ашлыкъ бахшышы олсун.
Саат учьлерде Иса къатты сеснен къычырып: – Эли, Эли, лема савахтани? – деди. Бу сёзлернинъ терджимеси: «Аллам, Аллам! Сен не ичюн Мени къалдырып кеттинъ?» – демектир.
Саат учьте Иса къатты сеснен: – Элои, Элои, лема савахтани? – деп къычырды. Бу сёзлернинъ терджимеси: «Аллам, Аллам! Сен не ичюн Мени къалдырып кеттинъ?» – демектир.
Иса олюм азабында олып, даа буюк кучьнен дува окъуй башлады. Ондан чыкъкъан тер ерге тамгъан къан тамчыларына ошай эди.
Сонъ оларгъа шойле деди: – Мен даа сизнен берабер олгъанда, Мусанынъ Къанунында, Пейгъамберлернинъ Языларында ве Зебур китабында Меним акъкъымда язылгъанларнынъ эписи беджерильмек керектир, дей эдим.
Параны севменъиз, къолунъызда олгъанынен разы олунъыз. Алла: «Сени къалдырмайджагъым ве ташламайджагъым», – деген.
Ер юзюнде яшагъан куньлеринде Месих пек багъырып ве козьяш тёкип, Оны олюмден къуртармагъа кучю олгъан Аллагъа ялварды ве дува окъуды. Иса юваш ве иманлы олгъаны ичюн, Алла Онынъ дуваларыны эшите эди.
РАББИ Озюнинъ шерефли Ады ичюн Озюнинъ халкъыны къалдырмаз. О сизни Озюнинъ халкъы оларакъ сайлап алды.