7 Онынъ чыкъкъан ери – кокнинъ четиндедир, ёлу исе башкъа четине бара, сыджагъындан ич бир шей сакъланмаз.
Юзьлерини бурюштирип, мени мыскъылладылар, манъа тишлерини гъыджырдаттылар.
Буюк топлашувда Санъа шукюр этеджегим, чокъ адамнынъ арасында Сени макътайджагъым!
Мени сайысыз белялар сарып алды, меним гуналарым мени къувып, башыма етти, энди козьлеримни котерип оламайым. Гуналарым башымдаки сачларымдан чокълар; мен рухтан тюштим.
Не де бахтлыдыр фукъарени тюшюнген адам! Яман кунюнде РАББИ оны къуртарыр.
Эй, бутюн халкълар, Аллагъа эль чырпынъыз, къуванчлы сеснен Аллагъа къычырынъыз!
Дагъларгъа бакътым, иште, тепренелер, бутюн байырлар къалтырайлар.
Сени корьгенде, дагълар къалтырады, коклерден ягъмурлар ягъды. Буюк теренлик окюрди, тюпсюзлик къолларыны котерди.
О турды, ве дюнья салланды, О бакъты, ве халкълар титреди. Къарт дагълар йыкъылды, эски байырлар тер-тегиз олды. Онынъ ёллары эбедий.
О куню РАББИнинъ аякълары Ерусалимнинъ шаркъ тарафында, Зейтюн дагъында тураджакъ. Зейтюн дагъы шаркътан гъарпкъа тараф экиге болюнеджек, ве пек буюк бир вадий пейда оладжакъ. Дагънынъ ярысы шимальге, ярысы да дженюпке чекиледжек.
Бирден кучьлю зельзеле олды. Бу Алланынъ мелеги коктен энди ве къабирнинъ янына барып, ташны четке авдарды ве устюне отурды.
Дува окъугъан сонъ, олар топлашкъан ер тепренди. Эписи Мукъаддес Рухкъа толып, Алланынъ Сёзюни джесаретнен айта башладылар.
Эгер пейгъамберлик япмагъа къабилиетим олса, эр бир сырны ве эр бир шейни бильсем, я да иманнен дагъларны кочюрип олсам, амма севмеге бильмесем, мен ич бир шей дегилим.
Меним гъазабым атеш алевлендирди, онынъ янгъаны олюлернинъ дюньясына ете, о, ер юзюни ве берекетини якъып юта, дагъларнынъ этеклерини якъа.
РАББИ, Сен Сеирден кельгенде, Эдом тарлаларындан кельгенде, ер юзю титреди, коклерден ягъмурлар ягъды, булутлар сувларыны тёкти.