4 Эр бир тильде, эр бир шиведе оларнынъ сеси эшитиле.
Сонъ Ехошафат халкънен акъыл танышты ве РАББИге йырламагъа йырджылар къойды. Олар Онынъ мукъаддес шуретини макътайджакъ, аскерлернинъ огюнде кетеджек ве: «РАББИни макътанъыз, чюнки эбедийдир Онынъ севгиси!» – дейджек эдилер.
Олар къуванчнен къычырып ве макътав йырларыны йырлап башлагъанда, РАББИни шуретлеп, тюркюлер йырлап башлагъанда, РАББИ Ехудагъа къаршы чыкъкъан аммонлылар, моавлылар ве Сеир дагъындан олгъан халкънынъ арасына къавгъа ёллады, ве олар енъильдилер.
Яхшы ве догъру юрекли адамларгъа яхшылыкъ эт, я РАББИ!
Дешет тюбюнде къаладжакълар, оларны дерт ве агъры сараджакъ. Догъургъан апай киби чекишеджеклер, бири-бирине шашып бакъаджакълар, бетлери къызараджакъ.
Шу ань, Иса даа бу сёзлерни айткъанынен, он экиден бири Иуда пейда олды. Иуданен берабер къылыч ве таякъларнен силялангъан чокъ адам кельди. Оларны баш руханийлер ве халкънынъ акъсакъаллары ёллагъан.
Ондан сонъ Иса чокъ адамларгъа: – Мени якъаламакъ ичюн, айдут тутаджакъ киби, къылыч ве таякъларнен силяланып кельдинъиз. Мен эр кунь Алланынъ Сарайында олып, окъута эдим, сизлер исе Мени якъаламадынъыз, – деди.
Бутюн шеэр арекетке келип, халкъ топланды. Павелни тутып, Сарайдан тышарыгъа сюйреклеп чыкъардылар. Шу ань къапулар къапатылды.
Биз ичюн олюм джезасы азыр олгъаны акъкъында тюшюне эдик. Онынъ ичюн биз озюмизге дегиль, олюлерни тирильткен Аллагъа умют багъладыкъ.
