6 Джеэннем зынджыры мени багълады, олюм тузакълары мени якъалады.
Бизге берген Онынъ севгиси буюктир, РАББИ эбедиен ишанчлыдыр! Эльхамдюлилля!
Амма билинъиз: РАББИ инсафлыларны Озю ичюн айырып алды. Мен Оны чагъыргъанымда, РАББИ мени эшитир.
Эм йырлайлар, эм ойнайлар: «Меним бутюн менбаларым Сенде!»
Я РАББИ, Сенинъ буюк севгинъ акъкъында эбедиен йырлайджагъым, акъикъатынъны бутюн несиллерге бильдиреджегим!
Я РАББИ, къулакъ ас да, эшит. Козьлеринъни ач да, Озюнъ корь. Санхеривнинъ эписи сёзлерини, Тири Алланы насыл сёггенини эшит!
Шимди исе, РАББИм, бизим Алламыз, бизни олардан къуртар. Бутюн ернинъ падишалыкълары бильсин ки, бирден-бир РАББИ – Сенсинъ.