3 РАББИ – меним къаям, меним къалем ве меним къуртарыджымдыр! Аллам – меним къаям, мен Онъа умют багълайым. О – меним къалкъаным, къуртулышымнынъ къувети, меним юксек, енъильмез керменим!
Эй, Сулейман, огълум! Бабанънынъ Алласыны биль. Онъа джан-гонъюльден ве озь ираденънен хызмет эт. РАББИ эписи юреклерни сынай, эписи ой-фикирлерни анълай. Эгер Оны къыдырсанъ, тапарсынъ. Эгер Оны унутып къалдырсанъ, О да сени эбедий къалдырыр.
Аллам! Билем ки, Сен юреклерни сынайсынъ, догъру юреклерни севесинъ! Мен джан-гонъюльден бутюн буларны бахшыш оларакъ бердим, шимди корем ки, мында топлангъан Сенинъ халкъынъ да къуванып Санъа бахшышлар кетире.
Амма О, мен туткъан ёлумны билир, мени сынагъанында, алтын киби олып чыкъаджагъым.
Танъ аткъанынен айдут турар, фукъарени ве ёкъсулны ольдюрир, гедже исе хырсызлыкъ этер.
«Биз тилимизнен енъеджекмиз, дудакъларымыз бизнен! Ким бизге эфендилик япар?» – дей олар.
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ йыры.
Аджайип севгинъни косьтер! Сен онъ къолунънен Санъа ишангъанларны Санъа къаршы чыкъкъанлардан къуртарасынъ!
Яманлыкъ япкъанлар манъа якъынлашсалар, душманларым ве манъа къаршы олгъанлар беденимни ашамагъа истеселер, олар озьлери сюрюнип йыкъыладжакълар.
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
Аллам, я РАББИ, эгер мен бирде-бир яман шейни япкъан олсам, эгер къолларымда акъсызлыкъ олса,
Тилини туткъан джаныны сакълай, озь агъзыны кениш ачкъан исе гъайып олур.
Я РАББИ, Сен мени билесинъ, манъа бакъасынъ, юрегимнинъ Санъа ишангъаныны сынайсынъ. Къойларны киби, оларны соймагъа айыр, ольдюрилюв кунюне азырла!
О куньлерде ве о заманларда, – дей РАББИ, – Исраильнинъ къабаатыны къыдырсалар да, о, ич бир ерде олмайджакъ; Ехуданынъ гуналарыны къыдырсалар да, оларны тапамайджакълар. Мен сагъ къалдыргъанларымны багъышлайджагъым.
Фитнелерден юреклери, фурун киби, яна, бутюн гедже ачувлары къыбырдай, сабасына исе, алев киби, парылдай.
Яманлыкъ япкъанларгъа беля олсун. Олар озь ятакъларында яманлыкъ тюшюне, сабасы кунеш ярыгъында оны беджерелер, буны япмагъа къолларынынъ кучю ете.
Къалгъан учьте бир пайыны атешке алып кетиреджегим, оларны, кумюш киби, иритип темизлейджегим, алтын киби, сынайджагъым. Олар Мени Адымнен чагъыраджакъ, ве Мен оларгъа джевап береджегим. Мен: «Олар – Меним халкъым», – дейджегим. Олар да: «РАББИ – Алламыз», – дейджеклер.
Онынъ келеджек кунюне ким даянып олур? О, пейда олгъанда, ким аякъ устюне турып олур? О, эр шейни ириткен ве арындырткъан атеш киби, эр шейни темизлеген сильте киби оладжакъ.
Барнаба о ерге кельгенде, Алланынъ мераметини корип къуванды. Раббиге бутюн гонълюнен берилинъиз деп, эписини чагъырды.
Шу геджеси Павелге руяда македониялы бир адам корюнди. О, Павелнинъ къаршысында турып: «Македониягъа келип, бизге ярдым эт!» – деп ялвара эди.
Озюмде ич бир къабаат корьмесем де, бунен озюмни акъламайым. Мени Рабби тешкерип, суд эте.
Биз шунен гъурурланамыз, темиз виджданымыз да тасдыкълай ки, биз ачыкъ юрекнен ве Алладан кельген темизликнен яшай эдик, бу дюньяда ве айрыджа сизлернен олгъанымызда, инсаний акъылнен дегиль, лякин Алланынъ эйилигинен арекет эте эдик.
Эпимиз чокъ янълышамыз. Эгер бириси лаф эткенде къабаат къазанмаса, о, къусурсыз адам ола ве бутюн беденини тута биле.
Сыналгъан иманынъыз ёкъ оладжакъ алтындан къыйметли олсун – алтын атешнен сыналса да, эпбир ёкъ оладжакъ – ве, Иса Месих кельгенде, сизлерге макътав, шурет ве урьметни къазандырсын.
Сонъ Давут Шаулгъа: – Не ичюн санъа: «Мына Давут санъа къаршы ярамай иш япмагъа чаре къыдыра», – деген адамларны динълейсинъ?
Бабам! Элимдеки шу урба парчасына бакъ. Мен оны сенинъ урбанъдан кесип алдым, сени исе ольдюрмедим. Энди озюнъ бакъып корьдинъ, менде ярамайлыкъ ве хаинлик ёкъ, санъа къаршы гуна къазанмадым. Сен исе мени къыдырып, ольдюрмеге истейсинъ.
Башы уджундаки мызракъны ве сув гугюмини алайыкъ да, озь еримизге къайтайыкъ, – деди.
РАББИ эр кеске адалетлиги ве садыкълыгъы ичюн эйилик берсин. Бугунь РАББИ сени къолума теслим этти, лякин мен къолумны РАББИнинъ Месихине котермеге истемедим.