6 Башлыкълары Къаягъа урулып дагъылдылар. Меним сёзлериме къулакъ асарлар, оларнынъ татлы олгъаныны анъларлар.
Эй, бутюн миллетлер, РАББИни макътанъыз! Эй, бутюн халкълар, Оны шуретленъиз!
Анасынынъ къучагъында сюттен кесильген бала киби, джанымны ятыштырмадым ве тынчландырмадыммы? Бала киби ичимде меним джаным.
Меним тенимде гонъюль такъаттан кесильди, ичимдеки юрегим къатып къалды.
Къадимий куньлерни хатырлайым, бутюн ишлеринъ акъкъында тюшюнем, къолларынънынъ ишлери акъкъында ойлайым.
РАББИге бинъ шукюрлер олсун! О – меним Къаям, къолларымны дженкке, пармакъларымны урушкъа огретир.
Озюнъ мени суд эт, Сенинъ козьлеринъ акъикъаткъа бакъсын!
Эй, Аллам, оларнынъ агъзындаки тишлерни сындырып ташла, я РАББИ, арсланларнынъ тишлерини чыкъарып ташла!
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры. Йыр.
Не де яхшыдыр РАББИни шуретлемек, Сенинъ Адынъа чалгъы чалмакъ, Юдже Алла!
Апансыздан оларгъа душман аскерлерини ёлла, эвлеринден агълавлар эшитильсин. Мени тутмакъ ичюн, чукъур къазалар, аякъларыма гизли къапкъан къойдылар.
«РАББИ – меним къысметим, – дей джаным. – Онынъ ичюн Онъа ишанаджагъым!»
Къалгъан учьте бир пайыны атешке алып кетиреджегим, оларны, кумюш киби, иритип темизлейджегим, алтын киби, сынайджагъым. Олар Мени Адымнен чагъыраджакъ, ве Мен оларгъа джевап береджегим. Мен: «Олар – Меним халкъым», – дейджегим. Олар да: «РАББИ – Алламыз», – дейджеклер.