2 О – башына якъылгъан паалы зейтюн ягъы киби, сакъалына, Харуннынъ сакъалына акъып тюшкен, урбасынынъ якъасына акъып тюшкен ягъ кибидир.
Лякин онынъ яйы даима къавий къала эди. Къолларынынъ къавийлиги – Якъупнынъ Кучьлю Алласындандыр, Чобаннынъ адындан ве Исраильнинъ Къаясындандыр,
Падиша Давут озюнинъ сарайында ерлешкен сонъ, РАББИ онынъ этрафындаки бутюн душманларына оны къасеветлендирмеге ёл бермеди.
О заман падиша Натан пейгъамберге: – Мына мен кедр агъачындан ясалгъан эвде яшайым, Алланынъ Сандыгъы исе – чадыр тюбюнде, – деди.
Давут падиша аякъ устюне турып, шойле деди: – Эй, къардашларым ве халкъым! Мени динъленъиз. Джан-гонълюмден РАББИнинъ Васиет Сандыгъы ичюн ве Алламызнынъ аякъ басмагъы ичюн бир раатлыкъ эви къурмагъа истедим. Къуруджылыкъ ичюн керек шейлерни азырлап къойдым.
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
Эй, Алла, коклерден де юкъарыгъа чыкъ, шуретинъ бутюн ер юзюни къапласын!
Эй, бутюн ер юзю, Аллагъа къуванчнен къычырынъыз!
Сени чекиштиргенлерге озь этлерини ашатаджагъым, тазе шараптан киби, озь къанларындан сархош оладжакълар. О заман эр бир джан биледжек ки, Мен – РАББИ, сенинъ Къуртарыджынъ, сени сатын алгъан Батыр, Якъупнынъ Алласыдырым.
Халкъларнынъ сютюне тояджакъсынъ, падишанынъ къолундан кечинеджексинъ. Сонъра биледжексинъ ки, Мен – РАББИ, сенинъ Къуртарыджынъ, сени сатын алгъан Якъупнынъ Кучьлюсим.