4 сувлар бизни богъар эди, джанымыз устюнден селлер кечер эди,
Хоронлы Санбаллат, аммонлы хызметчи Товья ве арап Гешем устьлеринден кулип ве оларгъа къылынып, шойле дей эдилер: – Бу япкъан ишинъиз насыл иштир? Падишагъа къаршы чыкъмагъа истейсиз, гъалиба?
Бол-берекетте яшагъан адам белягъа огърагъанны аджымаса, тезден озю де сюрюнир.
Сиз еримде олсанъыз, мен де сиз киби лаф этер эдим, сизге къаршы гузель сёзлер тизип, башымны саллай берер эдим,
Эй, къасеветсизлер, къалтыранъыз! Эй, къайгъысызлар, титренъиз! Урбаларынъызны чыкъарынъыз, союнынъыз, белинъизге чувал токъумасыны багъланъыз.
Эй, къасеветсиз къадынлар! Турунъыз, сесимни динъленъиз! Эй, къайгъысыз къызлар! Айткъанларыма къулакъ асынъыз!
Яшлыгъындан берли Моав къасеветсиз эди, боткъасыны къыбырдатмагъан, савуттан савуткъа тёкюльмеген шарап киби эди, сюргюнликке кетмеди. Онынъ ичюн дадыны джоймады, къокъусы бозулмады.
Тутулгъан хырсызларнынъ устюнден киби, Исраильнинъ устюнден кульмединъми? Не ичюн онынъ акъкъында лаф эткенде, башынъны салладынъ?
Моавнынъ гъурурлыгъы, буюк къопайлыгъы, онынъ озюни юксек туткъаны, кибирлилиги ве магърурлыгъы акъкъында, бурнуны котергени акъкъында эшиттик.
Сионда гъамсыз яшагъанларгъа беля! Самарие дагъында къоркъусыз отургъанларгъа беля! Сиз – миллетнинъ энъ намлы адамларысыз, Исраиль эви сизге ишанып келе.
Эписи афиналылар ве шеэрде яшагъан ябанджылар эр шейден зияде бутюн вакъытларыны янъылыкъларны айтмакънен я да динълемекнен кечирмеге бегене эдилер.
Олюлернинъ тирилюви акъкъында эшитип, базылары оны масхара этип кульдилер. Башкъалары исе: – Бу акъта сени башкъа сефер динълермиз, – дедилер.
Павел озюни бойле къорчалагъанда, Фест къатты сеснен онынъ сёзюни больди де: – Акъылдан тайгъансынъ, Павел! Буюк алимлик сени акъылдан аздырды! – деди.
Бизни яманлайлар, биз исе йымшакъ джевап беремиз. Биз дюньянынъ чёплюги киби, шимдигедже эписилернинъ къалымтысы киби олдыкъ.
Гольят Давутны корип, онъа нефретнен бакъты, чюнки Давут яш, ал янакълы ве муляйим эди.