1 Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
Алла ер юзюне бакъты, ве о, керчектен де харап эди. Ер юзюнде эр бир тири джан юрген ёлуны харап этти.
Маттитья, Элифелеху, Микнея, Овед-Эдом, Еиэл ве Азазьяху сантырларда акъайларнынъ хору ичюн чалмагъа сайлангъан эдилер.
Эр тарафтан манъа къаршы чыкъкъан он бинълердже адамлар юрегиме къоркъу ич кирсетмез.
Баш чалгъыджы ичюн. Телли чалгъы алетлеринде. Давутнынъ маскили.
Баш чалгъыджы ичюн. Телли чалгъы алетлеринде. Аль-хашшеминит. Давутнынъ зебуры.
Джаным да къоркъудан пек титрей. Сен исе, я РАББИ, не вакъыткъадже бу шей девам этеджек?
Чокъ адам озь садыкълыгъы акъкъында къопайып айта, лякин керчектен ишанчлы адамны ким тапып олур?
Ордуларнынъ РАББИси базыларымызны сагъ къалдырмагъан олса, биз де Содом киби олып, Гоморагъа ошар эдик.
Догъру адам олип кеткенде, кимсе эмиет бермей, эйи юрекли адамлар дюньяны терк этелер, бунынъ не ичюн олгъаныны кимсе анъламай. Бойледже, Рабби догъру адамны яманлыкътан айыра,
Адалет ичюн агъзыны ачкъан, керчекни къорчалагъан кимсе ёкъ. Бош шейге ишаналар, ялан айталар, яманлыкъ тюшюнип, ярамазлыкъ догъалар.
Бакътым, ярдым этеджекни корьмедим, къол тутаджакъ олмагъанына шаштым. Амма кучюм Манъа енъиш берди, гъазабым Манъа къол тутты.
– Ерусалимнинъ сокъакъларында юрюнъиз, чеврелерини бакъып, билинъиз, шеэр мейданларында къыдырынъыз. Эгер адалетли кишини, догърусыны къыдыргъан адамны тапсанъыз, бу шеэрни багъышлайджагъым.
Лякин ельнинъ кучюни сезип, къоркъты ве бата башлады. – Я Раббим, мени къуртар! – деп багъырды.
Адалетсизлик чокълашкъаны себебинден чокъусынынъ севгиси пек азлашаджакъ.
Шегиртлери Онынъ янына барып, уяттылар ве: – Раббим! Бизни къуртар, богъулып оледжекмиз! – деп къычырдылар.
