3 Кунь догъгъан ерден, баткъан ерине къадар, РАББИнинъ Адына макътавлар олсун!
Биледжексинъ ки, чадырынъда аманлыкъ бар. Эвинъе бакъып, ич бир къусур тапмайджакъсынъ.
Ярамай буны корип гъазапланыр, тишлерини гъыджырдатып озюни ашар, ярамайларнынъ истеги бошуна чыкъар.
Боллукъ ве зенгинлик онынъ эвинде, онынъ инсафлыгъы эбедий олур.
О, бала тапмагъан къадынны эвде ерлештирип, оны балаларына къувангъан бир ана япа. Эльхамдюлилля!
Бутюн кемиклерим дейджек: «Я РАББИ, Сен эзильген адамны къуветлиден, ёкъсул ве фукъарени баскъынджыдан къуртарасынъ. Санъа ошагъан ким бар?»
Къара ниетли шаатлар манъа къаршы чыкъты, бильмеген шейлерим акъкъында мени соргъугъа чекти.
Инсафлы адамнынъ эвинде буюк байлыкъ, яман адамнынъ келири исе беля кетире.
Икметли адамнынъ эви паалы шейлерге ве зейтюн ягъына толудыр, акъылсыз исе бутюн малыны тез юта.
Онынъ онъ къолунда – узакъ омюр, сол къолунда исе – байлыкъ ве шурет.
Догърулыкъ тынчлыкъ-аманлыкъ кетиреджек, догърулыкъ эбедиен раатлыкъ ве хавфсызлыкъ береджек.
Сенинъ яшайышынъны къорчалайджакъ, сени бутюнлей къуртараджакъ, акъыл ве бильги береджек. РАББИден къоркъмакъ – энъ къыйметлидир.
Сюме оларны, урбаны киби, ашайджакъ, къуртлар да оларны, къой юнюни киби, ашап битиреджек. Адалетим исе эбедий оладжакъ, несильден-несильгедже къуртарув береджегим.
Сиз башта Алланынъ Падишалыгъыны ве Онынъ инсафлыгъыны къыдырынъыз, сизге бу шейлернинъ эписи де бериледжек.
Бизни ынджыталар, амма биз эр вакъыт къуванамыз. Озюмиз фукъаремиз, амма чокъ адамларны бай этемиз. Ич бир шейимиз ёкъ, амма эр шей бизимкидир.