6 «Фукъарелер къыйналалар, ёкъсуллар агълайлар. Шунынъ ичюн шимди тураджагъым, – дей РАББИ. – Олар тузакъкъа тюшюреджек адамны хавфсыз ерде сакълайджагъым».
РАББИ коктен Содом ве Гоморанынъ устюне атеш ве кукюртни ягъмур дайын ягъдырды
Юсуф оларгъа озюнинъ софрасындан ашлар ёллай эди, Биньяминнинъ пайы исе, башкъаларына бакъкъанда, беш къат чокъ эди. Олар даа ички ичтилер ве Юсуфнен берабер сархошландылар.
Топракъкъа сакълангъан бир аркъан, ёлунда къоюлгъан бир къапкъан оны беклейджек.
Чадырында атеш отураджакъ, юртунынъ устюне кукюрт сепиледжек.
Къарныны бутюнлей толдурмакъ ичюн, Алла онъа къызгъын ачувыны ёллайджакъ, устюне ягъмур киби ягъдыраджакъ.
Мерива сувлары янында Алланы гъазапландырдылар, олар ичюн Мусанынъ башына беля кельди.
Адымларымны Сенинъ ёлларынъда туттым, меним аякъларым таймады.
Ким озь янълышларыны коре билир? Гизли хаталардан мени темизле!
РАББИ башкъа миллетлернинъ ниетини боза, халкъларнынъ мурадыны ёкъ эте.
Сен къоркъунчлысынъ, гъазабынъ кельгенде, къаршынъда ким тура билир?
Эй, Ерусалим! Котериль, котериль, тур аякъкъа! РАББИ санъа Озь къолунен къадени берди, къаде Онынъ ачувына толу эди. Сен къадеден ичтинъ ве аякъларынъда турып оламадынъ.
РАББИ-Таалянъ, Озь халкъыны къорчалагъан Алланъ бойле дей: – Бакъ! Къолунъдан сархошлаткъан къадени, гъазабым къайнагъан савутны алдым. Бир даа ондан ичмейджексинъ.
Мен санъа берген къысметинъ, пайынъ будыр, – дей РАББИ. – Сен Мени унуттынъ ве ялангъа ишандынъ.
Шунынъ ичюн РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Гъазабымда боран елини йибереджегим, ачувымда ягъмур къуйып ягъаджакъ, хышымымдан таш бурчакълар тюшеджек, ве дивар ёкъ оладжакъ.
Оны ольдюриджи хасталыкънен ве ольдюрювнен джезалайджагъым. Онынъ озюне, ордусына, янында олгъан чокъ сайылы халкъларгъа Мен къоркъунчлы ягъмур, ташлы бурчакъ, атеш ве кукюрт ягъдыраджагъым.
Урьмет ерине утанч аладжакъсынъ. Энди сен де ич, озь сюннет этильмеген аврет ерлеринъни корьсет. РАББИнинъ онъ къолундаки гъазап къадеси санъа якъынлашаджакъ, масхаралыкъ сенинъ урьметинъни къаплайджакъ.
Лякин Лут Содом шеэринден чыкъкъан куню коктен атеш ве кукюрт ягъып, эписини гъайып этти.
Иса Пётргъа: – Къылычынъны къынына сакъла! Бабам Манъа берген къадени ичмемми? – деди.
Къурбан чалгъанда, Элкъана къадыны Пениннагъа ве эписи огъул ве къызларына къурбаннынъ парчаларыны бере эди.
Смаил ашчыгъа: – Мен санъа, бир къысымны айырып, озюнъде къалдыр, дедим. Шимди оны манъа кетир, – деди.