1 Мен РАББИге умют багълайым. Сизлер насыл этип, джаныма дейсиз: «Къуш киби, дагъынъызгъа учып кет.
Не ичюн юзюнъни гизлейсинъ, мени Озюнъе душман саясынъ?
Шимальде бир иш япса, шуны корамайым, дженюпке чевирсе, фаркъына барамайым.
Лякин О, сессиз къалса, Оны ким къабаатлап олур? Юзюни гизлесе, Оны ким корип олур? Эм халкъкъа, эм бир адамгъа бир олур,
РАББИ – меним Чобаным, меним бир шейге мухтаджым олмаз.
Озь халкъынъны къуртар, Озь мирасынъа яхшылыкъ яп; оларнынъ чобаны ол, оларны эр вакъыт юксельт!
Бош путларгъа ибадет эткенлерни кореджек козюм ёкъ, мен тек РАББИге ишанам.
Баш чалгъыджы ичюн. Къорах огъулларынынъ зебуры.
Сенинъ къолларынъ къавий, къолунъ кучьлю, онъ къолунъ юксектир!
Эй, Исраильнинъ Умюти! Яман вакъытларындаки Къуртарыджысы! Не ичюн мемлекетте бир ябанджы дайынсынъ, ялынъыз геджелемек ичюн кирген ёлджу кибисинъ?
Не ичюн шашкъан бир адамгъа, къуртармагъа кучю олмагъан аскерге ошайсынъ? Лякин, я РАББИ, эписи бир Сен арамыздасынъ, Адынънен адланамыз. Бизни быракъма!