59 О вакъыт олар, Исагъа атмакъ ичюн къолларына таш алдылар. Лякин Иса гизленип, Сарайдан чыкъты.
Эвнинъ къапусы янында олгъан акъайларнынъ, яшы-къартынынъ козьлерини кёр эттилер, ве къапуны къыдырып, оларнынъ эслери кетти.
Алланынъ Адыны яманлагъан адам мытлакъа ольдюрильсин. Бутюн джемаат оны ташнен урып ольдюрсин. Кельмешекми, исраиллими РАББИнинъ Адыны яманласа, ольдюрильсин.
Фериселер исе кетип топлаштылар ве Исаны насыл этип ольдюрмеге акъыл таныштылар.
О дакъкъасы шегиртлернинъ козьлери ачылды, ве олар Оны таныдылар. Амма Иса бирден оларнынъ козьлеринден гъайып олды.
Шунынъ ичюн Иса энди еудийлер арасында ачыкъ юрмей эди. О ерден чыкъып, сахрагъа якъын олгъан топрагъына, Эфраим шеэрине барды. Шу ерде шегиртлеринен берабер къалды.
– Равви, – деди шегиртлери, – якъында еудийлер Сени ташларнен ольдюрмеге чаресини къыдыра эдилер. Сен кене о ерге бармагъа истейсинъми?
Ярыкъ даа сизнен олгъанда, ярыкъкъа иман этинъиз, сонъ ярыкънынъ огъуллары оладжакъсыз. Бу сёзлерни айтып, Иса узакълашып гизленди.
– Оны озюнъиз алынъыз да, озь Къанунынъыз боюнджа суд этинъиз, – деди Пилат. – Бизим ич кимсени олюм джезасына бермеге акъкъымыз ёкъ, – деди онъа еудийлер.
Сагъ олгъан адам исе Онынъ ким олгъаныны бильмей эди. О ерде халкъ чокълугъы себебинден Иса андан кимсеге дуйдурмайып кеткен эди.
Иса кечип кеткенде, бир догъма кёр адамны корьди.
Олар исе къулакъларыны къапатып, эписи къычыра-къычыра бирлешип, Стефаннынъ устюне атылдылар,
Давут буюк бир хавф алтына тюшти, чюнки халкъ оны ташларнен ольдюреджек олды. Эр бир киши огъуллары ве къызлары ичюн джандан къасеветленди.