49 – Мени джин урмады, – деди Иса. – Мен Бабамны урьмет этем. Сиз исе Мени урьмет этмейсиз.
Озь догърулыгъы ичюн РАББИ Къанунны юксельтмеге ве шуретлемеге истеди.
Манъа: «Исраиль, сен – Меним къулумсынъ, шуретимни сенде косьтереджегим», – деди.
Иса буны эшитип: – Бу хасталыкъ олюмнен битмейджек, лякин о, Алланынъ шуретине себеп оладжакъ. Алланынъ Огълу онынъ ярдымынен шурет къазанаджакъ, – деди.
Эй, Баба, Озь Адынъны шерефле! Иса буны айткъанынен, коктен: – Мен оны шерефледим ве даа шерефлейджегим, – деген сес кельди.
Меним Адымдан бир шей сорасанъыз, оны беджереджегим, ве Баба Огълунда шерефленеджек.
Манъа берген вазифенъни беджерип, Мен Сени ер юзюнде шерефледим.
– Сени джин ургъан! Ким Сени ольдюрмеге чаресини къыдыра? – деди халкъ.
Мени Ёллагъан Озюмнен. О, Мени ялынъыз къалдырмагъан, чюнки Мен эр вакъыт О бегенген ишлерни япам.
Эльчилер, Рабби Исанынъ Ады ичюн масхара олдыкъ, деп къуванып, Шурадан чыкъып кеттилер.
Табиатнынъ озю сизни огрете: акъай сачларыны осьтюрсе, бу онъа урьметсизликтир,
Урьметсизликте сачыла, шуретте тириле; зайыф олып сачыла, къудретли олып тириле.
Оны яманлай эдилер, О исе джевап берип, ич кимсени яманламай эди. О, азап чеккенде, ич кимсени къоркъузмай эди, лякин эр шейни адалетли суд эткен Алланынъ къолуна бере эди.