27 Олар Иса Озь Бабасы акъкъында айткъаныны анъламадылар.
Кёр адамлар киби, дивар тутып кетемиз, козьсюз киби, къармаланамыз, уйле ярыгъында акъшам къаранлыгъында киби абынамыз, сагъ адамларнынъ арасында олюлер кибимиз.
– Кет, – деди РАББИ, – ве бу халкъкъа айт: «Къулакъларынъызнен эшитеджексиз, амма анъламайджакъсыз, козьлеринъизнен бакъаджакъсыз, амма корип оламайджакъсыз!»
Сизинъ акъкъынъызда айтмагъа ве суд этмеге чокъ шейим бар. Амма Мени Ёллагъан – акъикъийдир. Мен Ондан не эшиткен олсам, шуны дюньягъа бильдирем.
Иса Озь сёзюни девам этти: – Инсан Огълуны юкъарыгъа котергенинъизде, биледжексиз ки, Мен – Барым ве Озь-Озюмден ич бир шей япмайым. Аксине, Бабам Манъа не огреткен олса, ойле де айтам.
Айткъанларымны не ичюн анъламайсыз? Чюнки Меним сёзюмни эшитип оламайсыз.
Ким Алладан олса, Алланынъ сёзлерини эшите. Сиз исе Алладан олмагъанынъыз ичюн, эшитмейсиз.