27 Сиз кечип-кетеджек аш ичюн дегиль, эбедий омюрге етеджек аш ичюн чалышынъыз. Оны сизге тек Инсан Огълу берип олур. Алла Баба Озь разылыкъ муурини Онъа басты.
Пётр бу сёзлерни даа айткъанда, апансыздан бир нур сачкъан булут пейда олып, оларны кольгесинен къапатты. Шу булут ичинден бир сес чыкъты: – Бу Меним севимли Огълумдыр, Мен Ондан разым! Оны динъленъиз!
Эгер Мен оларнынъ арасында башкъалары асыл япып оламагъан ишлерни япмагъан олсам, оларда гуна олмаз эди. Энди исе ишлеримни корип, Мени де, Бабамны да кореджек козю олмады.
Мен – коктен кельген тири отьмек олам. Бу отьмекни ашагъан адам эбедий яшайджакъ. Мен береджек отьмек – беденимдир, оны дюньягъа аят багъышламакъ ичюн береджем.
«Аш – ашкъазан ичюн, ашкъазан да – аш ичюн», – дейсинъиз, амма Алла оны да, буны да ёкъ этер. Беден ахлякъсыз ишлер ичюн дегиль, Рабби ичюндир. Рабби де – беден ичюн.
О, денъизнинъ о бир тарафында да дегиль. Олмаса, «Биз къанунны эшитейик ве беджерейик деп, ким денъизнинъ о бир тарафына барып, оны бизге кетиреджек?» – айтып олур.
Лякин Алла къойгъан темель къавийдир, онда бойле сёзлер печат киби къоюлгъан: «Рабби ким Онынъки олгъаныны биле» ве «Раббининъ Адыны тилине алгъан эр бир адам яманлыкътан узакълашсын!»