Пётр бу сёзлерни даа айткъанда, апансыздан бир нур сачкъан булут пейда олып, оларны кольгесинен къапатты. Шу булут ичинден бир сес чыкъты: – Бу Меним севимли Огълумдыр, Мен Ондан разым! Оны динъленъиз!
– Филип, – деди Онъа Иса. – Мен о къадар вакъыттан берли сизнен берабер олдым, ве Мени бильмейсинъми? Мени корьген адам Бабамны да корьди. Сен насыл этип, «Бизге Бабаны косьтер», дейсинъ?
Эгер Мен оларнынъ арасында башкъалары асыл япып оламагъан ишлерни япмагъан олсам, оларда гуна олмаз эди. Энди исе ишлеримни корип, Мени де, Бабамны да кореджек козю олмады.
Сиз кечип-кетеджек аш ичюн дегиль, эбедий омюрге етеджек аш ичюн чалышынъыз. Оны сизге тек Инсан Огълу берип олур. Алла Баба Озь разылыкъ муурини Онъа басты.
Олюмсизликнинъ Саиби тек Одыр; О, якъынлашылмаз ярыкъта булуна, Оны ич бир адам корьмеген эм де корип оламай. Онынъ урьмети ве къудрети эбедийдир! Амин.
Биз адамларнынъ шаатлыкъларыны къабул этсек, Алланынъ шаатлыгъы олардан устюндир. Чюнки бу – Алланынъ шаатлыгъыдыр, Озь Огълу акъкъында берген шаатлыкътыр.