50 – Эвинъе бар, огълунъ сагъ-селямет оладжакъ, – деди Иса. О адам Исанынъ айткъанына инанып, кетти.
РАББИ Ильястан айтып йиберген сёзлерине коре, ун савутындаки ун эксильмеди, бардакътаки зейтюн ягъы да азлашмады.
Сонъ Иса юзбашыгъа: – Эвинъе бар, сенинъ иманынъа коре олсун, – деди. Юзбашынынъ хызметчиси исе шу ань тюзельди.
Оларны корьген Иса: – Барып, озьлеринъизни руханийлерге косьтеринъиз, – деди. Олар даа ёлда олгъанда, лепрадан темиз олдылар.
– «Эгер иман этсенъ, Алланынъ шерефини кореджексинъ», – деп санъа айтмадыммы? – деди Иса.
– Эфендим, – деди Онъа падишанынъ мемуры, – огъланчыгъым ольмезден эвель, етип кель!
О, даа ёлда олгъанда, къуллары оны къаршылап: – Баланъ сагъ-селямет! – дедилер.
Ибраим, Алланынъ олюлерни тирильтмеге кучю бар, деп тюшюнди. Шунынъ ичюн о санки Исхакъны олюмден къайтарып алды.