29 Келинни аладжакъ адам – киевдир. Лякин киевнинъ янында тургъан ве оны динълеген досту киевнинъ сесини эшитип пек къувана. Мен де бойле бутюнлей къуванам.
Келинъиз, эй, Сион къызлары, Сулейман падишагъа бакъынъыз! Онынъ башында – гузель тадж! Юреги ичюн къуванчлы кунюнде, Сулейман эвленген кунюнде онынъ анасы онъа бу таджны кийдирди!
– Къызкъардашым, келиним! Мен багъчама кирдим, мюрюмни къокъулы отларымнен топладым, солакъ балымны ашадым, шарабымны сютюмнен ичтим. – Эй, достлар! Ашанъ, ичинъ! Эй, севгилилер! Севгиден сархош олунъ!
Сени Яраткъан – акъайынъдыр. Онынъ Ады – Ордуларнынъ РАББИси, Исраильнинъ Азизи – Къуртарыджынъ! Онъа «Бутюн Ер Юзюнинъ Алласы» дейлер!
Бала анасынынъ кокюсинден ашап-тойып теселли алгъан киби, сиз де шеэрнинъ шуретинден зевкъ сюреджексинъиз.
– Бар, Ерусалим халкъына беян эт: РАББИ бойле айта: – Акъылымда тутам ки, яшлыгъынъда Манъа ишанчлы эдинъ, Мени, келин киби, севдинъ, Меним артымдан сахрагъа, сачылмагъан топракъкъа кеттинъ.
Мен янынъдан кечеяткъанда, сени корьдим. Севги чагъынъ кельген эди. Урбамнынъ этегини устюнъден кердим, ве чыплакъ беденинъни къапаттым. Санъа ант эттим ве санъа васиет бердим. – Бу – РАББИ-ТААЛЯнынъ сёзлери. – Бойлеликнен, сен Менимки олдынъ.
Сен эбедиен меним нишанлым оладжакъсынъ. Акъикъат, адалет, севги ве мераметнен Мен санъа нишанланаджагъым.
– Кок Падишалыгъы бунъа ошай: бир падиша озь огълуна никях тою япа.
О вакъытта Кок Падишалыгъы бунъа ошайджакъ: он къыз лампат алып, киевни къаршыламагъа чыкътылар.
Иса оларгъа: – Тойгъа чагъырылгъан мусафирлер, киев оларнен олгъанда, къайгъыралармы? Амма киевни олардан аладжакъ куньлер кельгенде, олар аштан-сувдан вазгечеджеклер, – деди.
эвине къайтып, достларыны, къомшуларыны чагъырыр да: «Меннен берабер къуванынъыз, мен джоюлгъан къоюмны таптым!» – дер.
Меним къуванчым сизде олсун ве сизинъ къуванчынъыз бутюнлей олсун деп, Мен бу сёзлерни сизге айттым.
Шимдигедже Меним Адымдан Бабадан ич бир шей сорамадынъыз. Соранъыз ве аладжакъсыз, ве къуванчынъыз там оладжакъ.
Энди Санъа къайтам. Меним къуванчым оларда там олмакъ ичюн, даа дюньяда олгъанымда, шуны айтам.
О менден буюк олмакъ, манъа исе Ондан уфакъ олмакъ керек.
Мен сизлер акъкъынъызда Алла киби къасевет этем, чюнки мен сизлерни Месихке, бир акъайгъа киби, нишанладым ве сизни Онъа темиз къыз оларакъ бермеге истейим.
мени бутюнлей бахтлы этинъиз ве тюшюнджелеринъизде бир олунъыз, айны бир севгинен севинъиз, озьара бир джан ве бир фикирде олунъыз.
Биз къуванчкъа бус-бутюн толайыкъ деп, буларны язамыз.
Сизге язаджакъ чокъ шейим бар эди, амма буны кягъытта мерекепнен язмагъа истемейим. Амма, бизим къуванчымыз толу олсун деп, мен алдынъызгъа бармагъа ве козьме-козь сизлернен лаф этмеге умют этем.
Сонъ алдыма сонъки еди белягъа толдурылгъан еди пиаланы туткъан еди мелектен бири кельди ве меннен лаф этип: – Бакъ, санъа Къозугъа келин оладжакъ къадынны косьтереджем, – деди.