27 Сонъ Томагъа бакъып: – Пармагъынъны мында къой, Меним къолларыма бакъ. Къолунъны узат да, оны багърыма къой. Энди имансыз олма, иманлы ол! – деди.
– Эй, имансыз ве бозукъ адамлар! Не вакъыткъадже сизлернен оладжам?! Не къадаргъадже сизлерге даянаджам?! Баланы бу ерге, Меним алдыма кетиринъиз! – деди Иса.
Иса: – Эй, имансыз адамлар! Не вакъыткъадже сизлернен оладжам?! Не къадаргъадже сизлерге даянаджам?! Баланы огюме кетиринъиз! – деди.
Эллериме, аякъларыма бакъынъыз – бу Меним! Манъа тийип бакъсанъыз, корерсиз. Эт ве кемик рухта олмай, Менде исе бар, – деди.
Буны айткъан сонъ, оларгъа къолларыны ве аякъларыны косьтерди.
Иса бунъа джевап берип: – Эй, имансыз ве бозукъ адамлар! Мен сизнен даа не къадар оладжам? Сизге не къадар чыдап тураджам? Огълунъны бу ерге кетир! – деди.
Буны айтып, оларгъа къолларыны ве багърыны косьтерди. Шегиртлер Раббини корип, пек севиндилер.
Башкъа шегиртлер онъа: – Биз Раббини корьдик, – дедилер. Тома оларгъа шойле деди: – Мен Онынъ къолларындаки мых яраларыны корьмегенимдже, Онынъ мых яраларына озь пармагъымны тийдирмегенимдже, къолумны Онынъ багърына къоймагъанымдже, инанмам.
Тома Исагъа: – Меним Раббим ве меним Аллам! – деп джевап берди.
Къанун чокъ гуналарны косьтермек ичюн пейда олды. Амма гуналар чокълашкъанынен, Алланынъ эйилиги де даа зияде артты;