27 Сонъ шегиртине: – Мына бу сенинъ ананъ! – деди. О вакъыттан башлап, о шегирт Мерьемни озь эвине алды.
Демек, мени ёллагъан сиз дегильсинъиз, амма Алладыр. О, мени фыравунгъа – баба, онынъ эвине – эфенди ве бутюн Мысыр топрагъына – акимдар этип къойгъандыр.
Юсуф бабасыны ве бутюн бабасынынъ эвлятларыны эр бир къорантанынъ керегине коре ашнен теминлей эди.
Падиша оларгъа джевап берип: – Сизге догърусыны айтам: шу кучюк къардашларымдан бирисине япкъанынъыз – Манъа япкъанынъыздыр, – дейджек.
Сонъ этрафында отургъанларгъа бакъып: – Мына, булар Меним анам ве къардашларым!
– Мына, биз мал-мулькюмизни къалдырып, Сенинъ артынъдан кельдик! – деди Пётр.
О, Озюнъкилерине кельди, лякин Озюнъкилери Оны къабул этмеди.
– Мына, ойле вакъыт келеята ве энди кельди ки, эр биринъиз озь тарафынъызгъа къачаджакъсыз, ве Мен бир Озюм олып къаладжагъым. Амма Мен ялынъыз дегилим, чюнки Баба Меннен берабер.
Биз бири-биримизнен сагълыкълашып, гемиге чыкътыкъ, олар исе эвлерине къайтып кеттилер.