25 Симон Пётр исе даа къызынып тура эди. – Сен де Онынъ шегиртлеринден дегильсинъми? – деп сорадылар ондан. – Ёкъ! – деп инкяр этти о.
– Мен кульмедим, – деп ялан айтты къоркъкъан Саре. – Ёкъ, – деди онъа РАББИ, – сен кульдинъ.
Адамлардан къоркъмакъ – озюнъе къапкъан къоймакъ, лякин РАББИге ишангъан сарсылмаз.
Пётр исе тышта, азбарда отура эди. Бир хызметчи къыз онынъ янына келип: – Сен де галилеялы Исанен берабер эдинъ! – деди.
О вакъытта Пётр ашада, азбарда турмакъта эди. Анда баш руханийнинъ хызметчи къызларындан бириси кельди.
Азбарнынъ ортасында атеш якъып, этрафында адамлар отурмакъта эдилер. Пётр о адамларнынъ арасында отурды.
Бир хызметчи къыз онынъ атеш янында отургъаныны корип, онъа тикилип бакъты да: – Онен берабер бу адам да эди! – деди.
Пётр къадынгъа: – Эй, къадын, мен Оны танымайым! – деп инкяр этти.